Strandapósturinn - 01.06.1994, Blaðsíða 64

nokkurra ofurhuga. Óhugsandi er að Grímur hafi farið alla þessa
óraleið gangandi svo gamall maður, heldur mun hann hafa fengið
far með skipi inn í botn Hrafnfjarðar, eins af svokölluðu Jökul-
fjörðum, en þaðan hefur hann svo lötrað á tveimur jafnfljótum
heirn til átthaganna í Bolungarvík á Ströndum. Hann mun hafa
komið þar upp úr miðnætti. Er hann nálgaðist gömlu og yfirgefnu
bæjarhúsin var skuggsýnt nokkuð enda læddist ísköld hafþokan
inn með fjöllunum beggja vegna víkurinnar og bjó sig undir að
byrgja honum sýn. Hin náttlausa voraldar veröld fékk ekki notið
sín að sinni. Gamli maðurinn opnaði hljóðlega bæjarhurðina og
gekk inn að uppgöngunni í baðstofuloftið, nam augnablik staðar
en hélt svo upp stigann og lyfti hleranum lítið eitt frá skörinni, en
jafnsnemma sá hann að tveir menn voru þar á fleti fyrir, höfðu
hreiðrað um sig í gömlu rúmstæðunum. Þeim brá ónotalega við að
sjá þennan hærukoll birtast þarna en gáfu þó engin hljóð frá sér
enda lét Grímur hlerann síga aftur að skörum ekki alveg viss urn
að hér væri allt með felldu. Stuttu síðar herti hann upp hugann,
opnaði hlerann aftur og spurði: „Eru þeir sem þarna liggja lífs eða
liðnir?" Svarið kom seint og hægt frá báðum samtímis: „Dauðir.“
„Jæja greyin, jæja greyin, þá stafar engin hætta af ykkur. Eg halla
mér bara hérna líka. Það hlýtur að létta til með morgninum og þá
raknið þið úr rotinu.“ Þekkti hann þá þarna frændur sína og eftir
það fór vel á með þeirn. Á hvaða leið þeir voru að þessu sinni veit
ég ekki en þeir voru veiðimenn rniklir og héldu oft til þarna
norðurfrá um þetta leyti ársins. Hvort Grímur náði því að komast
út á Hornbjarg í þessari ferð fylgir ekki sögunni.
Um svipað leyti og Grunnavíkurhreppur fór allur í eyði fluttist
Guðrún alfarin til dóttur sinnar á Dalvík og bjó þar til dauðadags
en Grínrur flutti til ísafjarðar og mun eftir það hafa lagt af allar
Strandaferðir og haldið að mestu til hjá Hallfríði systur sinni, eða
þar til hann veiktist og endaði ævigöngu sína. Undir það síðasta
var hann farinn að heilsu og kröftum, reikaði unr bæinn eins og
svefngengill. Hugsunin um fuglabjörgin miklu var orðin að óljós-
um órum, sem hvörfluðu að og frá eins og ómur af smátt og smátt
deyjandi tónum. Margir þekktu hann þarna vestra en fæstir gáfu
sér tíma til að ávarpa hann eins og forðum, né að gefa honum
62