Strandapósturinn - 01.06.1994, Blaðsíða 72

svolítið bágt, vesalingurinn," bætti hún við og samúðin með þess-
um huldumanni leyndi sér ekki.
Eitt kvöldið kom pabbi óvenju snemma heim, var eitthvað las-
inn, og er hann sá Guðjón þarna sofandi, vék hann sér að mömmu
og hvíslaði: „Er karlinn sestur hér að.“ Hún vildi engu svara eins
og á stóð og beindi athygli hans að einhverju sem aflaga hafði farið
heima við þá um daginn. En örstuttu síðar reis karlinn á fætur, tók
vettlinga sína og pokaskjatta, sem fylgdi honum jafnan og sagði
um leið og hann gekk niður stigann: „Þakka þér fyrir matinn,
Jóna.“ Annað sagði hann ekki, taldi víst þarflaust að þakka föður
mínum úr því sem komið var. Pabbi gat varla varist brosi, karlinn
hafði þá ekki sofið eins fast og þau héldu og því heyrt hvað pabbi
lét sér um munn fara.
Huldumaðurinn okkar, Guðjón Magnússon, kom út að Horni
eftir þetta oftar en einu sinni, en þær komur hans eru mér ekki
eins minnisstæðar. Mun þá sennilega hafa verið í fylgd húsbænda
sinna og ekki verið sjálfráður um ferðalagið.
Guðjón mun hafa átt það til að bregða fyrir sig smá hrekkjum
annað slagið, ef þannig lá á honum og er eftirfarandi saga til
marks um það, muni ég hana rétt í aðalatriðum. Sagt er að eitt sinn
hafi tvær vinnukonur miðaldra og fremur lágar vexti verið sendar
ásamt Guðjóni út á engjar, þær til að raka saman heyi en hann
þeim til aðstoðar og áttu þær um leið að hafa auga með því að
hann stælist ekki í flakk. Gauji, sem aldrei slíku vant var ekki í
þeim hugleiðingum að þessu sinni, fann það strax á sér að þeim
hafði verið falið að gæta hans því hann gat varla þverfótað fyrir
þeim. Svo alvarlega tóku þær þetta hlutverk sitt. Er leið að kveldi
skall yfir svartaþoka, svo dimm að þau sáu varla hvert til annars.
Leist konunum nú ekki á blikuna. I svona dimmviðri yrði erfitt að
fylgjast með tiltektum Gauja, eða huldumannsins eins og ég und-
irritaður vildi fremur kalla hann. Auk þess rötuðu þær nú ekki
lengur heim og voru því upp á náð og miskunn hans komnar úr
þessu. Hann hafði undir niðri lúmskt gaman af því þótt ekki eyddi
hann orðunum að óþörfu og á heimleiðinni hugkvæmdist honum
að gera þeim grikk. Þau þurftu að fara yfir á og er þau komu að
vaðinu tók Gauji allt í einu strikið niður með bakkanum og óð
70