Strandapósturinn - 01.06.1994, Blaðsíða 150

III
Einu sinni var Björn Björnsson á Klúku fluttur yfir Steingríms-
fjörð í hvítalogni. Þegar komið var yfir sögðu þeir sem fluttu, bæði
í gamni og alvöru, við hann að láta þá nú fá leiði til baka. Kvað þá
Björn vísu þessa:
Ósk mín vendi af öllum hug
áls að kenndu skeiði,
að Guðs hendin almáttug
ykkur sendi leiði.
Kældi þegar og fengu þeir þægilegasta leiði yfir.
Huldustúlkan
Þegar amma mín, Karítas Níelsdóttir, var í Snartartungu í Bitru
hjá fósturforeldrum sínum, Jóni Jónssyni og Sigríði Sveinsdóttur
þá átti hún um sumarið að smala ánum á morgnana. Hún var þá
10—12 ára að aldri. Atti hún bágt með að vakna nógu snemma til
smalamennskunnar, eins og oft vill verða fyrir unglingum. Hún
svaf í rúmi rétt hjá loftsgatinu.
Það var einn morgun er hún svaf í rúmi sínu, að hana dreymir
að hún þykist sjá unga stúlku koma upp í loftsgatið. Hún var
bláklædd, kringluleit og rjóð í kinnum, með mikið glóbjart hár.
Sneri stúlkan sér að rúminu sem hún lá í, leit til hennar um leið og
hún studdi höndunum á loftslána og sagði hýrleit og brosandi:
„Og nú er dygga fólkið farið að klæða sig!“ Síðan sneri hún sér við
aftur og gekk ofan.
Vaknaði amma mín í því bili og sýndist henni ekki betur, en að
hún sæi til stúlkunnar hverfa úr loftsgatinu. Stóð þá rétt á miðjum
morgni. Var hún þá strax glaðvakandi. Eftir þetta brá svo við að
hún vaknaði ævinlega í tæka tíð og þakkaði hún það orðum
stúlkunnar.
148