Strandapósturinn - 01.06.1994, Blaðsíða 74

Síðustu ár œvinnar dvaldi Guðjón Magnússon í Stóru-Avlk. Ljósm.
Haukur Jóliannesson.
Kerlingarvík og karlinn heim til sín er sömuleiðis óupplýst. Sem
sagt botninn úr þessum vesturvíking Gauja er suður í Borgarfirði,
ef sagan er þá ekki uppspuni frá rótum.
Margt var skrafað um orsakir að geðveilu Guðjóns en fátt af því
mun hafa reynst sannleikanum samkvæmt. Ein sagan var ein-
hvern veginn á þá leið, og sennilega hefur hún verið trúlegust af
þeim öllum, að hann hefði um tíma verið heitbundinn ungri og
afburðafríðri heimasætu þarna austurfrá en hún síðan brugðist
honum og gengið að eiga annan mann. Mun þetta hafa orðið
Gauja um megn, og upp frá því hafi fólk farið að verða vart við
einhver undarlegheit í fari hans. Ég minnist þess, meðal annars,
frá komurn hans að Horni að ég sá hann aldrei brosa og það var
eins og hann forðaðist fólk, teldi það ekki koma sér við, nema
þegar hungur svarf að honum. Hann hélt sig eins fjarri því og
unnt var, sat einn úti á túni og tuggði strá, horfði sorgbitnum
augum eitthvað út í bláinn og svipur hans og útlit endurspegluðu
hugarfar, sem minnti á „brjálaða bæn, eða brostið kvalaóp,“ eins
og skáldið orðaði það. Af hverju var hann svona frábrugðinn öðru
72