Strandapósturinn - 01.06.2021, Síða 19

18
Þangað var gott að koma. Reyndar var alltaf gott að koma til ömmu, hvar
sem hún var. Hún kom þó heim á Finnbogastaði á vorin og fór aftur til
Akureyrar á haustin. Hún var einn af þessum ómissandi vorboðum rétt
eins og rauðmaginn. Hún vann á Hlíð til sjötugs. Amma naut ellinnar
að mörgu leyti en greinilegt var að hún saknaði þess að fá ekki gesti á
hverjum degi. Þó leiddist henni aldrei, enda sjálfri sér nóg og fann sér
alltaf eitthvað til dundurs. Hún var líka dugleg að fara út með kunningjum
sínum á spilavistir, bingó og annað sem var í boði. Hún hafði jú alltaf verið
mannblendin.
Lífið gekk sinn vanagang á Akureyri og þar líkaði henni vel. Dag einn
lenti hún þó í því óhappi að detta í hálku og lærbrotna. Þarna var hún
um áttrætt og þurfti að ganga við staf eftir það. Það aftraði henni þó
ekki að koma heim á Finnbogastaði sumarparta og fara í gönguferðir út
með sjó og taka til á rekanum, þvílíkur forkur sem hún var. En heils-
unni fór hægt hrakandi eftir þetta. Hún komst að í dagvistun á Hlíð. Það
þótti henni gaman. Þar var ýmislegt í boði fyrir eldri borgara en amma
hafði mestan áhuga á handverkinu. Sjónin var farin að versna svo að hún
var að mestu hætt að sauma út og prjóna. Eins og hennar var siður þá
gerði hún gott úr því og prófaði að fara að mála á tau. Það fórst henni
ágætlega úr hendi og með æfingunni urðu stykkin hennar mörg falleg.
Það var farið að bera á kölkun hjá ömmu og árið 2006 flutti hún alveg
á Hlíð. Hún fékk þar ágætt herbergi með gluggum í tvær áttir og fallegu
útsýni yfir Eyjafjörðinn. Henni leið ágætlega þar þó svo að hún sættist
aldrei almennilega við það að vera komin á elliheimili. En eins og svo oft
áður þá lét hún sig hafa það og gerði gott úr því. Árin liðu og heilsan fór
enn versnandi. Henni varð alltaf tíðræðara um það að nú væri hún búin
að fá nóg og hún skildi ekki þetta óréttlæti í lífinu að geta ekki sleppt af
henni tökunum. Hún talaði oft um það að nú mætti hann Steini hennar
fara að koma til að sækja hana. Það var átakanlegt að horfa upp á þessa
sterku, glæsilegu og hlýju konu hægt og rólega verða ósjálfbjarga og missa
lífsviljann. Hún sem hafði alltaf verið manna seigust, hörð af sér og þrátt
fyrir allt, þakklát fyrir lífið. Hún tók loks ákvörðun og hætti að nærast. Hún
þurfti ekki að bíða nema í viku. Þann 6. janúar 2012 kom afi loksins og
sótti hana. Hvort hann hefur komið á Vind sínum eða Skjónu veit ég ekki
en líklegt er að hann hafi haft Jarp hennar ömmu með sér í taumi.