Strandapósturinn - 01.06.2021, Síða 39

38
inn var borinn upp í hey á holti þarna á staðnum og sótt að vetri þegar
vötnin hafði lagt og drógum við Sævar minn þetta heim á sleða. Langverst
var að komast upp af Bæjarvötnunum í Bauluskarðið en eftir það var betra
á undanhaldinu. Þetta fór nú að batna þegar kom fram á miðjan fimmta
áratuginn þegar vélar komu til sögunnar.
Það voru ansi litlir ræktunarmöguleikar á þessu landi sem ég fékk því
það var að mestu gróðurlaus melur enda var ég fljótt kallaður strákurinn
á melnum. Reyndar var hægt að gera svolítið tún fyrir neðan bakkana
niðri við sjóinn. Þegar ég réðst í það að gera tún á melnum byrjaði ég á að
taka allt stærsta grjótið og safna því í eina grjóthrúgu. Við fjárhúsin hans
Guðmundar Ragnars var líka mikið grjót. Ég lét ýta jarðvegi yfir melinn og
hylja hann sem mest og einnig ýta fram brekkunni vestan við íbúðarhúsið
en það var grunnt á klöppinni svo það var ekki hægt nema á takmörkuðu
svæði. Það var um þetta leyti sem við Halldór fengum Farmalinn og gat
ég notað hann til að herfa þessi flög og slétta svo hægt væri að sá í þau.
Fljótlega fór að fást gras af þessum blettum og spratt alveg furðanlega þó
að jarðvegurinn væri grunnur. Fékkst af þessu nóg hey handa kúnni í það
minnsta. Seinna keypti ég sex hektara lands á svokölluðum Bjarnarnes-
mýrum og þegar ég hafði ræktað það land hafði ég alltaf nóg hey fyrir fyrir
þær skepnur sem við höfðum.
Ég fékk Björn bróður minn til að byggja hlöðu við fjárhúsin, eina húsið í
Bakkagerði sem ég byggði ekki sjálfur. Birni bróður þótti ég vera stórtækur
í grunni hlöðunnar og hann lét það fylgja með að ég fengi aldrei nóg hey
til að fylla hana. En þegar ég fór að fá töðu af túnunum á Bjarnarnes-
mýrum og þessum blettum heima við fór það nú þannig að hlöðurnar tóku
ekki við öllu heyinu svo ég varð að bera upp í hey á Bjanarnesmýrunum.
Það vakti athygli margra sem fóru um þetta stóra hey enda var það mjög
stórt. Ég þurfti ekki að nota allt þetta hey og leyfði ég þeim að fá sér hey
sem urðu heylausir að vori. Bústofninn hjá okkur var yfirleitt 140 kindur
og 2 kýr. Svo hafði ég eitt naut í tvö ár sem var af Kluftakyni, sem var gott
kúakyn. Ég fékk kvígu frá Hellu af þessu kyni og var boli undan henni,
bröndóttur eins og hún. Hann var alveg meinlaus og það var svo gott að
fara með hann því hann fylgdi mönnum alveg eftir og þurfti aldrei að taka
í band hjá honum. Við höfðum líka nokkrar hænur fyrir heimilið. Sævar
minn var með okkur alla tíð meðan við vorum þarna fyrir norðan og sá um