Strandapósturinn - 01.06.2012, Blaðsíða 54

54
mannbær“. Auðvitað var þetta stríðni en það var satt, trillan
var ekki stór en hins vegar var hún ákaflega ganggóð og komst
furðuhratt þrátt fyrir litla vél sem hafði þann leiða sið að drepa
á sér ef gefið var í botn. Ef slíkt gerðist gat orðið erfitt að koma
vélinni aftur í gang og tók það oft drjúgan tíma.
Á þessari litlu trillu annaðist Jóhannes nær alla aðdrætti til
skólans. Ég tók þátt í þeirri vinnu þennan Strandavetur minn.
Við hjálpuðumst að við að ýta á flot og setja skipið. Jóhannes var
skipstjóri og sat við stýrið, sjómennsku vanur, uppalinn við sjó og
á sjó. Ég var hásetinn, hafði hönd á dælunni og reyndi eftir bestu
getu að halda vélinni gangandi. Ég kunni ekkert til verka á sjó,
það eina sem ég gat talið mér til gildis þar var að ég fann ekki til
sjóveiki, svo hafði ég ekki vit á því að vera sjóhræddur. Ég treysti
kallinum í brúnni og það átti líka eftir að sýna sig að hann var
traustsins verður.
Á öskudaginn 1951 var frí í skólanum eins og venja er og
var í skólum á þessum degi. Veðrið var gott og farið að ganga
á vistaforðann svo Jóhannes ákvað að fara skyldi í kaupstað.
Við röltum í góða veðrinu niður á Finnbogastaðasandinn og
ýttum úr vör. Tvær aðrar trillur úr Víkinni fóru til Norðurfjarðar
þennan dag.
Úr Víkinni til Norðurfjarðar var um tvær leiðir að velja.
Grunnleið sem var skerjótt og því varasöm ef ekki var alveg
sléttur sjór. Hin leiðin var Djúpleiðin. Þá var stefnan tekin við
endann á Árneseynni um djúpt sund milli hennar og skers sem
var vel sýnilegt ef sjór var kyrr. Þegar komið var fram hjá Eynni
tók fjörðurinn við, þá var stutt á úthafið og ef eitthvað kulaði,
lagði ölduna fljótt inn þótt sléttur sjór væri innan við Árneseyna.
Við fórum venjulega Djúpleiðina og eins gerðum við í þetta sinn.
Á Norðurfirði tók Jóhannes út í kaupfélaginu þær vörur sem
vantaði til skólans en skjótt skipast veður í lofti. Það syrti að og
hvessti og öldurnar fóru að lyfta sér úti á firðinum. Jóhannes
gáði til veðurs og mat aðstæður. Lítið var sagt. Við gripum þrjá
kartöflupoka til kjölfestu, leystum festar og lögðum frá. Hinir
trilluformennirnir úr Víkinni treystu landfestar skipa sinna og
héldu gangandi heimleiðis.
Við höfðum storminn á eftir og okkur skilaði vel á lensinu en
samt urðum við of seinir. Það brimaði við sker og strendur og