Strandapósturinn - 01.06.2012, Blaðsíða 29

29
var harðneskja lífsbaráttunnar. Þó vantaði ekki alúðina eða
umhyggjuna fyrir börnunum, að öllu var einnig mildilega
leiðbeint. Þá voru þarna á litlum bletti 10 býli með allt að
100–150 manns í heimili og verulegt athafnalíf. Í þessu umhverfi
komst Skarphéðinn til manns. Þarna ólst hann upp og tók
full-an þátt í leik og starfi, lærði snemma að annast um búfé,
sinna veiðarfærum, róa til fiskjar og fara með byssu, sem allt
miðaði að því að lifa af því sem náttúran gaf af sér, með þeim
hætti að sem minnst skaðaði lífríkið. Færi betur að fleiri kynnu.
Snemma gerðist hann fiskinn í betra lagi, þótt ekki jafnaðist
hann á við Einar Hansen. Ekki voru þeirra tíma samgöngutæki
flókin, helst voru það gúmmískórnir frá Sigurgeiri í Dal og síðar
Skúla Bjarna-syni. En með þeim mátti komast víða, upp á Stalla,
Hvítamel, Rauðuskriður og jafnvel Margrétarfell og Torffell. En
það fóru þó ekki nema ofurmenni eins og Skarphéðinn upp
á Þrætumýrarholt og Þrætumýri og má vera að hann beri þess
merki enn þann dag í dag. Skarphéðni Árnasyni myndi ég lýsa
svo: Hann er vel í meðallagi hár, þrekvaxinn og þykkur undir
hönd og samsvarar sér vel. Handleggjalangur og handþykkur,
nokkuð stirðlegur til gangs en sterklegur allur að sjá. Hárið
dökkt og strítt, svipurinn hreinn, en nokkuð harðleitur. Líkist
mest nafna sínum á Bergþórshvoli af þeim sem ég þekki. Hann
er hjálpsamur við náungann ef á reynir og myndi manna lengst
halda lífi á eigin úrræðum, ef á þyrfti að halda. Dæmi um
það er atvik sem gerðist fyrir 50 árum. Við vorum að fara yfir
Reykjanesröstina á m/b Fram AK 58 í suðvestan fárviðri, þegar
brotnaði undirlyfta í olíudælu vélarinnar svo hún stöðvaðist.
Veður og vindur stóð á land. Þá var Skarphéðinn fljótur niður
og enn fljótari að koma vélinni í gang aftur.
Aldrei vissi ég hvernig hann fór að því og ekki voru önnur
úrræði til bjargar. Þetta hefði Skarphéðinn á Bergþórshvoli ekki
leikið eftir.
Sjón hefur hann skarpari en aðrir menn, sá alls staðar
síldartorfur þó enginn annar sæi neitt. Ekki var heyrnin síðri og
fyrstur manna á Ströndum heyrði hann drunurnar, þegar Hekla
gaus árið 1947.
Líklega kring um árið 1950 var Skarphéðinn háseti á Rifsnesinu
á fiskveiðum við Grænland. Var hann þar með afkastamestu