Strandapósturinn - 01.06.2012, Síða 44

44
orku eftir til að standa í neinum stórræðum, jafnvel þó 17. júní
væri og fullt af glæsilegum piltum í bænum.
Við þvoðum okkur því og háttuðum en uppgötvuðum þá að
ekki var neitt utan um sængurfötin á öðrum bekknum.
Nenntum við ekki að röfla í því, héldum að stúlkan yrði máski
enn ljótari á svipinn en þegar hún kom með kaffið, svo við
ákváðum að nota bara annað rúmið, sváfum síðan af um nóttina,
eins og skessurnar í ævintýrunum.
Morguninn eftir vorum við mættar fyrstar farþega á B.S.A.
Ætluðum svo sannarlega að ná okkur í góð sæti og völdum
auðvitað þau fremstu.
Okkur fannst Akureyri bara fallegur bær, og vöktu trén mesta
athygli okkar.
Matreiðslukennarinn okkar var úr Eyjafirði og spurðum við nú
bílstjórann hvar Ytri-Tjarnir væru. Hér eru þær, svaraði hann og
benti á bæ sem blasti við, beint á móti. Góndum við á hinn
reisulega bæ og sáum Dagrúnu í anda ganga þar um hús og tún.
Það var ekki fyrr en ég var búin að vera gift í mörg ár fram í
Eyjafirði og fór í fyrsta sinn niður Staðarbyggðina að ég uppgötvaði
að á bæ einum á leiðinni stóð Ytri-Tjarnir, stórum stöfum.
Ég ætlaði ekki að trúa mínum eigin augum en spurði svo með
varúð þegar ekið var fram hjá bænum, sem ég hafði alltaf haldið
að væru Ytri-Tjarnir, hvað sá bær héti. Kaupangur var það.
Jæja svona litum við sauðarlega út, að óhætt var að skrökva í
okkur hverju sem var.
Var nú ekið upp heiðina með sínum skemmtilegu s-beygjum og
brátt sáum við austur í Fnjóskadal þar sem Vaglaskógur lá baðaður
í morgunsólinni. Vá maður, að hugsa sér hve Þingeyingar hlutu
að verða ógurlega ástfangnir á svona dýrðlegum stað, fyrst
Strandamenn gátu það sem ekkert höfðu nema í hæsta lagi
hnéhátt kjarr.
Bara einhver bjóði okkur nú í skóginn í sumar, andvarpaði
Veiga og ég samsinnti svo sannarlega. Vonuðum við það, þó ekki
væri nema einu sinni, við áttum enga heitari ósk þá stundina.
Brátt var Vaglaskógur að baki en alltaf opnaðist nýtt og nýtt
útsýni, við vorum ekkert nema augu, sjáðu þetta og sjáðu hitt en
bílstjórinn bara glotti, enda búinn að sjá þessa sömu sjón ótal
sinnum.