Rökkur - 01.08.1930, Qupperneq 41

RÖKKUR
87
var þá alveg í máli eins og greif-
inn, „þjófurinn er dauSur, en hvaS
sem því líSur, hann er guSsonur
> minn og hefir ætí'S fremur mátt
heita skelmir en illvirki; eg vil
þess vegna ekki láta hann verSa
opinberlega svívirtan, enda kenni
eg líka í brjósti um vesalings for-
eldrana hans. Eg ætla aö grafa
hann sjálfur fyrir dögun úti i
trjágarSinum, svo þetta verSi ekki
hljóSbært. Fá mér lakiS, eg ætla
aS sveipa því utan um likiS og
dysja hann svo eins og hund“.
Greifafrúin fékk honum lakiS.
„Veistu hvaS“, mælti þjófurinn
ennfremur, „mér dettur í hug aS
sýna eSallyndi, láttu mig líka fá
hringinn, þessi ógæfusami maSur
hefir hætt til lífi sínu, þaS er best
hann fái hringinn meS sér i gröf-
ina.“
Greifafrúin vildi ekki synja
manni sínum og þó henni væri
þaS nauSugt, þá dró hún samt
hringinn af fingri sér og fékk
honum. Þjófurinn fer burt meS
hvorttveggja og komst slysalaust
heim áSur en greifinn hafSi aflok-
iS grafara-vinnu sinni.
ÞaS var ekki laust viS, aS greif-
inn yrSi sneypulegur ,í fráman,
þegar meistaraþjófurinn kom til
hans morguninn eftir og færSi
honum lakiS og hringinn. „Ertu
göldróttur ?“, spurSi greifinn
»>Hver hefir tekiS þig upp úr
gröfinni, þar sem eg lét þig niS-
ur, og gert þig lifandi á ný aftur ?*“
„ÞaS var aldrei eg, sem þér
grófuS“, svaraSi þjófurinn, „held-
ur var þaS manngarmurinn, sem
hékk í gálganum“, og sagSi hon-
um því næst frá öllu meS atvik-
um, og varS greifinn þá aS kann-
ast viS, aS hann væri slunginn og
slægvitur þjófur.
„En þú ert ekki búinn aS bíta
úr nálinni meS þaS enn“, bætti
hann viS, „þriSja þrautin er eftir
og takist þér ekki aS yfirstíga
hana, þá stoSar þig alt þetta ekki
hiS minsta.“
Meistaraþjófurinn glotti viS og
svaraSi engu.
Þegar dimt var orSiS af nóttu
kom hann meS Iangan poka á
baki, böggul undir hendinni og
hélt á ljóskeri. Hann hélt rakleiS-
is til þorpskirkjunnar. í pokanum
hafSi hann lifandi krabba, en stutt
vaxkerti í bögglinum. Hann settist
niSur í kirkjugarSinn, tók upp
einn krabba og klesti yaxkerti á
bak honum, kveikti síSan á kert-
inu, setti krabbann niSur á jörS-
ina og lét hann skríSa. Svo tók
hann upp annan til úr pokanum
og gerSi á sömu leiS viS hann og
hélt þessu áfram þangaS til eng-
iun var eftir og pokinn tómur. Því
næst fór hann í síSan, svartan
slopp, áþekkan munkakufli, og
límdi grátt skegg á höku sér. Þeg-
ar hann svo var orSinn torkenni-
legur meS öllu, tók hann pokann,