Rökkur - 01.06.1931, Qupperneq 22

116
R O K K U R
rnann ganga fyrir; eg veit líka,
Don Torribio, aS þessi nákvæmni
mín í þakklátsseminni mun ekki
ógleSja yður, -— síSur en svo, því
þar af sjáiö þér hversu mikils þér
getið vænst, þegar röðin kemur aS
y‘5ur, en þaS verSur undir eins viö
fyrsta tækifæri, þaS megið þér
vera viss um.“
Töframeistarinn var svo kurteis
aS látast taka trúanlegan þennan
tilbúning um gömlu velgerSirnar
og gerði sér að gó'ðu, þó Don
Ferdinand sæti uppi meö biskups-
embættiS.
Nú bjuggust þeir til ferSar og
körnu til Compostella, en þar áttu
þeir fremur skarnma dvöl, því aS
fáum mánuSum síSar kom einn af
yfirgjaldkyrum páfans og færSi
erkibiskupinum kardínálahattinn
ásarnt einkar náSarsamlegu bréfi
frá hans heilagleik páfanum. I
bréfi þessu baS páfinn hann aS
koma til Rómaborgar og vera sín
önnur hönd í stjórn kristninnar,
— og ekki þar meS búiS, sá heil-
agi faSir leyfSi honurn einnig aS
veita erkibiskupsembættiS í Com-
postella hverjum, sem hann vildi.
Svo hittist á, aS Don Torribio
var ekki í Compostella þegar
sendimaSur páfa kom. Hann var
þá aS heimsækja son sinn, sem
hýrSist enn viS sama rýrSarkalliS
og áSur í Tóledó. Þegar hann kom
aftur, lét kardínálinn nýi hann
ekki þurfa aS hafa fyrir því aS
biSja um nýlosnaSa embættiS.
tlann hljóp á móti honum meS út-
breiddan faSminn og mælti:
„Minn háttvirti kennari, eg færi
ySur rvær gleSifregnir fyrir eina.
í fyrsta lagi er lærisveinn ySar
orSinn kardínáli og í annan staS
mun sonur ySar verSa þaS innan
skamms, ef eg fæ nokkru ráSiS í
Rómaborg. Eg hefSi reyndar
gjarnan viljaS láta hann verða
erkibiskup í Compostella, en lítiS
þér nú á, hvaS eg á bágt. Hún
móSir mín, sem viS skildum viS i
Badajoz, hefir skrifaS mér versta
ófagnaSarbréf, sem ónýtir öll mín
áform. Hún nauSar á mér og vill
þröngva mér til þess aS velja fyr-
ir eftirmann hann Don Pablos de
Salazar, erkidjáknann viS mína
fyrri kirkju, trúnaSarvin sinn og
skriftaföSur, og hótar mér meS
því aS hún muni deyja af gremju
eí eg ekki læt aS orSum hennar.
Og hvers er aS vænta, eins og hún
er orSin heilsulaus, ef eg reiti
hana til reiSi? SetjiS ySur í mín
spor og segiS mér, hvort ySur sýn-
ist þaS rétt gert af mér aS mæSa
móSur mína, sem er mér svo inni-
lega ástfólgin?“
Fjarri fór því, aS Don Torribio
hefSi neitt aS athuga viS þessa
sonarlegu ræktarsemi og viS-
kvæmni. Hann félst á þaS í alla
staSi, aS Don Pablos yrSi fyrir
happinu, og ekki var aS heyra á
honum, aS hann bæri neina þykkju