Rökkur - 01.06.1931, Síða 28

122
R O K K U R
stefnan getur ekki blessast, ef
tilraun verður gerð til að knýja
liana fram á kostnað fjarlægari
sveita. Hitt er annað mál, að
fyrir eðlilega þróun, vegna
hentugra aðstæðna, munu viss-
ar sveitir verða alræktaðar
fyrst, án þess sérstök áhersla
verðj á það lögð af hálfu hins
opinbera. Og þegar alt kemur
til alls, þá eru það ekki land-
gæðin, sem eru mestu ráðandi
um það, hvar afkoma manna er
best, heldur mennirnir sjálfir.
Við þurfum ekki langt að leita
sannana fyrir því að í mörgum
fjariægari sveitum er afkoma
manna yfirleitt betri heldur en
í sveitum, sem liggja nálægt
Reykjavík. Einmitt i þeim
sveitum, sem þéltbýiisskilyrðin
eru best, hefir verið mestu til
kostað, en þó er afkoma manna
þar lakari en i verri sveitum og
fjarlægari. Það þarf ekki að
nefna nöfn, því öllum er þetta
kunnugt. Sannleikurinn er sá,
að fjarlægu sveitirnar eiga
styrk ekki síður en veikleika i
fjarlægðinni. Raunar mætti við-
hafa sömu rök um ísland og út-
kjálkasveitirnar, er sagt er, að
])ær mætti leggjast í evði, en
færa fólkið saman i „hestu“
sveitirnar. ísland er tiltölulega
eins langt fyrir utan viðskifta-
miðdepla Iieimsins og útkjálka-
sveitirnar íslensku eru fyrir ut-
an viðskiftamiðdeplana innan-
lands. En eins og ísland mun
verða bygt áfram, með styrk
sinn ekki síður en veikleika í
fjarlægðinni, eins munu ís-
lensku sveitirnar f jarlægu verða
bygðar áfram, jafnvel þótt þró-
unin í útvöldu sveitunum væri
knúin fram að einhverju leyti
af ríkinu. Og eins og á íslandi
verða unnin merk verk, eins
munu í fjarlægu sveitunum is-
lensku verða unnin þau verk,
sem verða óbrotgjarnir minnis-
varðar fyrir þá menn, sem ekki
skorti dugnað, ósérhlífni, trygð
til óðals og átthaga og trú á
framtíð síns eigin lands, þá
menn, sem fyrir trú sína á mátt
íslenskrar moldar sönnuðu með
verkum sínum, að sá atvinnu-
vegur, sem framtíð þjóðarinnar
byggist á meira en öðrum, er
einmitt landbúnaðurinn.
VII.
Upphafsorðin í grein H.,
„Landnámið nýja“ sem birt var
í dagbl. Vísi, kann einbver að
skilja svo, að þær skoðanir sem
eg befi komið fram með í grein-
um mínum, „Framtíð landbún-
aðarins", séu mér ekki fylsta
alvörumál. Eg hefi skrifað
þessar greinar af sannfæringu
um góðan málstað og hygg, að
greinarnar beri það með sér.
Hitt er rétt, að eg gat þess í við-