Rökkur - 01.06.1931, Qupperneq 66

*
160
R Ö K Iv U R
„Enn er eitt,“ sagði Dantés, „sem
eg ekki skil. Hvernig hefirðu getað
koniið þessu í verk, við þessa birtu?“
„Eg vann á nóttunni líka,“ sagði
Faria.
„Á nóttunni,“ endurtók Dantés.
„Þú hlýtur að hafa kattarsjón, ef þú
getur unnið að sliku i myrkri.“
„Vissulega ekki. En guð hefir gef-
ið mönnunum vit, til þess að upp-
hugsa og afla sér þess, sem þeir
þarfnast, — eg hefi séð mér fyrir
ljósi.“
„Og hvernig fórstu að því?“ spurði
Dantés forviða.
„Eg geymdi alla fitu af kjötinu,
sem eg fékk, bræddi hana og bjó
mér til olíu. Og hérna er lampinn
minn.“
Ábótinn sýndi honum nokkurskon-
ar smáker, líkt í lögun og lampar
þeir, sem fyrr á tímum voru not-
aðir.“
„En hvernig fórstu að búa til
kveikinn?"
„Úr léreftstætlum.“
„Og hvernig fórstu að búa til eld-
spýtur?“
„Það var auðveldast. Eg bað um
dálítið brennisteinsefni, vegna út-
brota á húð minni.“
Dantés lagði varlega á borðið hluti
þá, sem hann hafði verið að hand-
leika og liorfa á. Hann hneigði höfði,
hugsandi yfir því, sem hann hafði
heyrt og séð. Hann undraðist og
dáðist að þrautseigju, hugviti, þekk-
ingu og áhuga ábótans.“
„En enn hefirðu ekki séð alt,“
sagði ábótinn, „þvi mér þótti ekki
hyggilegt að geyma alla gripi mína
í sama felustað. Nú skulum við loka
þessum felustaðnum.“
Dantes hjálpaði ábótanum til þess
að koma steininum aftur á sinn stað,
en að því loknu tók ábótinn salla
af gólfinu og' stráði yfir, til þess
að ekki bæri á því, að nokkru hefði
verið haggað, þar sem steinninn var.
Því næst gekk hann að fleti sínu
og færði það til. Á bak við höfða-
lagið var annar felustaður á bak
við stein, og í þessum felustaðnum
geymdi ábótinn reipstiga, 25—30
feta langan. Dantés tók reipstigann
og rannsakaði hann. Komst hann að
raun um, að hann var heill og svo
traustlega gerður, að hann myndi
ekki slitna, þótt þungur*maður not-
aði hann.
„Hvar fékstu efnið?“ spurði Dan-
tés.
„Úr ábreiðuræflum og fleiru, sem
ónothæft var orðið, og ekki hafði
verið hirt um að bera út úr klefan-
um, þessi þrjú ár, sem eg var í
Fenestrelle. Og þegar eg var hingað
fluttur, tókst mér að koma þessu
með mér, án þess eftir því væri tek-
ið, en hér lauk eg við að fullgera
stigann. Þræði til að sauma með,
náði eg úr lökunum; eg spretti upp
faldinn, og faldaði þvi næst lökin
aftur, þegar eg hafði náð þræði að
þörf.“
Og nú sýndi ábótinn Dantési langa
og beitta fiskbeinsnál, með litlu auga
sem í voru tætlur af þræðinum, sem
hann hafði notað.
„Eg hélt einu sinni,“ hélt Faria
áfram, „að ef eg gæti brotið eða
sagað sundur járnrimlana í glugg-
anum, þá gæti eg komist niður reip-
stigann. Þú sérð, að glugginn hérna
er nokkru breiðari en i klefa þín-
um. En eg komst að því, að eg hefði
aðeins komist í inniluktan fanga-
garð. Eg hætti því við áform mitt.
Áhættan var of mikil. Samt sem áð-
ur geymdi eg reipstigann minn, ef
ske kynni, að eg fengi hans not síð-