Rökkur - 01.06.1931, Síða 79

R 0 K K U R
173
bjálka og gat komið því fyrir und-
ir helluna til frekara öryggis.
Einmitt á meðan Dantés var að
þessu, hafði ábótinn verið að telgja
spýtu í klefa hans. Ætlaði hann að
nota hana til þess að festa reipstig-
ann með. Alt í einu heyrði Dantés
andvörp og stunur koma úr klefan-
um og varð hann óttasleginn mjög
og flýtti sér þangað. Ábótinn stóð
á miðju klefagólfi fölur og skjálf-
andi, en svitinn bogaði af honum.
Hann krepti hnefana.
„tíuð minn góður,“ hrópaði Dant-
és. „Hvað gengur að þér?“
„Fljótt, fljótt," svaraði ábótinn,
„hlustaðu á hvað eg segi.“
Dantés horfði á hann skelkaður,
sem von var, þvi Faria var orðinn
helblár i framan, varirnar náhvít-
ar, en hár hans úfið og dauðaangist
í öllum svipnum. Meitillinn, sem
Dantés hélt á, féll til jarðar, án þess
hann veitti því eftirtekt.
„Hvað er það?“ spurði hann.
„Það er úti um mig,“ sagði ábót-
inn, „ef þú getur ekki hjálpað mér.
Eg er haldinn sjúkdómi, sem fyrr
eða síðar verður banamein mitt. Eg
hefi fengið svona aðsvif einu sinni
áður, árið áður en eg var tekinn til
fanga. Við þessu er aðeins eitt ráð.
Farðu þegar inn i klefa minn. Einn
rúmstólpinn minn er holur og inn-
ani honum er geymt glas með rauðri
mixtúru. Sæktu það. Nei, nei, eg þori
ekki að hætta á að bíða hér. Hjálp-
aðu mér heldur að komast i klefa
minn, einhver gæti komið hingað.
Mér er ekki enn horfinn allur kraft-
ur. Hver veit hvað gerast kann áð-
ur en aðsvifið er liðið hjá.“
Þrátt fyrir skelfing þá, sem greip
Rantés, var ekkert hik á honum.
Hann gerði það, sem ábótinn bauð
bonum, og gat með erfiðismunum
dregið hann með sér inn i klefa
hans. Er þangað var komið, lagði
hann hann þegar á rúm hans.
„Þakka þér fyrir," sagði ábótinn
skjálfandi röddu. Hann titraði allur
eins og honum væri ískalt.“ Það er
krampi, sem er í aðsigi. Þegar hann
nær hámarki, ligg eg annaðhvort
kyrr og hreyfingarlaus, án þess að
til mín heyrist stuna eða hósti, ell-
egar eg fæ hræðilegar kvalir, æpi
og veina og froðufelli. Þú verður
að gæta þess vel, að óp mín heyrist
ekki, og berðu klæði að vitum mín-
um til þess. Ef til mín heyrðist,
mundi eg verða fluttur í annan klefa
og þá sjáumst við aldrei aftur. En
þegar krampaflogin eru liðin hjá, þá
— og ekki fyrr, mundu það — áttu
að opna muninn á mér með meitl-
inum, því þú getur það ekki með
öðru móti, og hella 8—10 dropum
af vökvanum í háls mér. Þá má
vera, að eg nái mér aftur.“
„Þá — má vera?“ endurtók Dant-
és i angist.
„Hjálp, hjálp,“ kallaði ábótinn, „eg
dey, ef —
Krampateygjurnar, sem nú byrj-
uðu, voru svo miklar, að vesalings
fanginn gat ekki lokið við setning-
una fyrir kvölum. Allur líkami hans
titraði og það var engu líkara en
að augun myndi þrýstast úr höfði
honum. Munnurinn varð allur
skældur og kinnarnar purpurabláar
á lit. Ilann barðist um og æpti svo
hátt, að Dantés varð dauðskelkaður,
þótt hann vefði ábreiðunni um höf-
uð honum. Á þessu gekk í fullar
tvær stundir. Þá fór krampaflogun-
um að linna. Og loks lá ábótinn
máttlaus og ósjálfbjarga sem ung-
barn og það var engu líkara en sein-
asti lífsneisti hans væri að slokna.
Þegar svo var komið, tók Dantés