Rökkur - 01.06.1931, Qupperneq 25

R O K K U R
119
Vel ræktuð jörð er náma, sem
aldrei þrýtur. Slíku fé er ekki á
glæ kastað. Um hitt deilir eng-
inn maður, að það er hægt að
talca lán erlendis til eflingar ís-
lenskum atvinnuvegum of dýru
verði. Og alment eru menn að
sjálfsögðu mótfallnir því að
tekin séu lán til annars en þess,
sem nauðsvnlegt er og gefur
arð þjóðinni. Eg ætla mér ekki
að fara inn á það svið, að ræða
um lántökur þær, sem islenska
ríkið hefir tekið erlendis og
fjármálastjórnina vfirleitt, því
hvað sem segja má þar um til
lofs eða lasts, þá stendur það ó-
haggað, að sú stefna er rétt, að
leggja megináherslu á eflingu
landhúnaðarins, það verður
þjóðarheildinni fvrir bestu, og
á það hefi eg viljað benda með
skrifum mínum. Stefnan í land-
búnaðarmálunum hefir nú ver-
ið mörkuð svo, að byggja verð-
ur áfram á sama grundvelli og
undanfarin ár, um stórvægileg-
ar stefnubreytingar getur ekki
verið að ræða, jafnvel þótt
breyting allveruleg yrði á styrk-
leika flokkanna á þingi. Alt um-
bótastarf í þágu landbúnaðar-
ins af hálfu hins opinbera hygg-
ist að vísu á skynsamlegri fjár-
málastjórn, á gætilega og vit-
urlega fjármálastjórn her að
leggja mikla áherslu, og það,
sem miður fer um slík mál,
hlýtur að sæta þungum dóm-
um. En það raskar i engu því
meginatriði, sem hér um ræðir,
að ræktun landsins og ræktun
þjóðarinnar eru þau mál, sem
síst má vanrækja. En því betur
ætti þeim að vera borgið sem
fjárhagur ríkisins er betri og
kappkosta ber allra hluta vegna
að hafa hann sem bestan.
VI.
I greinum sínum um hið nýja
landnám hefir H. rætt um að
leggja áherslu á ræktun lands-
ins, þar sem skilyrðin eru hest,
næst viðskiftamiðstöðvunum.
Það virðist jafnvel vera skoðun
Iiöfundarins, að þcssi nýja
stefna sé svo mikilvæg, að henni
beri að fylgja, þótt góðar af-
skcktar sveitir legðist í eyði
hennar vegna. H. hefir tekið all-
skýrt til orða um þetta og um
það er ekki að villast, að hann
er hlyntur samfærslu fólksins á
staði, þar sem afkomuskilyrðin
eru álitin best. Svipað mun liafa
vakað fyrir öðrum en H. Þann-
ig er mér kunnugt um merkan
íslending, sem komst að svip-
aðri niðurstöðu og H. fyrir
mörgum árum síðan, en skrif-
aði ekki um þær hugleiðingar
sínar. Og það er nú einmitt það,
sem er atliugavert í sambandi
við þessa hugmjmd, að fram-
kvæmd hennar kann að liafa