Rökkur - 01.06.1931, Side 82

176
R O K K U R
Við vígslu Hafralónsár-Mar.
Er barn í varpa fyrstu fetin stígur,
því finst um túnið vegferð geysilöng,
og' lækur smár, sem lygn lijá bænum hnígur,
þvi líst sem elfa firna breið og ströng'.
En þegar meiri þroska og vit það hlýtur,
er þrotinn tálmi’ og leiðin styttist brátt,
því orka manna að marki veginn brýtur,
á meðan þráin vísar rétta átt.
Svo vítt og liátt sem veldi ljósið nemur
mun vegur opnast skyni og þekking manns,
þvi enginn tálmi andans flugtök liemur,
og' efnið gjörvalt lýtur vilja lians.
Og duftið sjálft í umgjörð mannlegs anda
við afrek hans mun fleygt í gej'si byl,
um fjöll og' mar á milli fjarra stranda
og máske að lokum fjærstu linatta til.
Hér var svo margt, sem vegi og býli skildi,
að vina skjóli leiðin sjaldan greið,
við kalda strauma mannúð kól og mildi,
og mörgu lijarta nepja lífsins sveið.
Nú opnast vegur hollra og hlýrra strauma,
svo hugur svífur frjáls í suðurátt,
vor augu ljóma af ljósi bjartra drauma,
sem léttu þreyttum hjartans æðaslátt.
Nú Ijómar sól um landsins nyrstu sveitir,
og lengra og dýpra gefur hugar sýn,
því sigrast hindrun, sem að viðnám veitir
af vonarljósi framhaldsleiðin skín.
Ó, gef oss, drottinn, geisla’ af kærleik þínum,
sem göfgi þroskar hjarta sérhvers manns,
ef bróðurþel í vilja’ og verki sýnum,
þá verður lilýtt í bygðum þessa lands.
Jón Guðmimdsson frá Garði.