Úrval - 01.08.1945, Side 9

GUÐ OG FAÐIR MINN
7
minn að finna að hann hefði
sjálfur nokkra galla; og bæri
svo við, datt honum ekki í hug
að biðja guð að fyrirgefa sér
þá. Það gerði hann sjálfur.
Þegar hann baðst fyrir, þegar
hann og guð reyndu að talast
við, var það ekki ófullkom-
leiki föður míns, sem tekinn
var til umræðu, heldur guðs.
Faðir minn vænti sér mikils
af hendi guðs. Ekki svo að
skilja, að hann óskaði hjálpar
hans; því síður handleiðslu
hans. En guð átti stundum til
— eins og við hin — að spilla
fyrirætlunum hans. Faðir minn
var alltaf að reyna að koma ein-
hverju góðu í kring, en það
urðu sífellt hindranir á vegi
hans. Hann vakti athygli guðs
á þessu, gremjufullur. Hann
ásakaði ekki guð beinlínis fyrir
getuleysi, en þegar hann baðst
fyrir, var rödd hann hávær og
reiðileg, eins og hjá óánægðum
gestir á illa reknu hóteli.
Ég sá föður minn aldrei
krjúpa í auðmýkt. Þegar hann
talaði við guð, lá hann venju-
lega útaf í rúminu sínu. Á
slíkum kvöldum barst ómur af
heitingunum upp í herbergið til
mín — fyrst alvöruþrungnar og
lágværar, síðan háværar og
ofsafengnar. Þegar stóð sem
hæst, heyrði ég hann kalla ,,ó
guð?“ aftur og aftur, af vax-
andi styrkleika, eins og hann
væri að skipa guði að koma
strax, og setjast í djúpa, græna
stólinn í horninu, og hlýða á á-
vítur föður míns. Og svo þegar
faðir rninn fann, að guð var
farinn að hlusta, rakti hann
raunir sínar mæðulegri en
sterkri röddu, ,,ó, guð, það er of
mikið. Amen ... það er f jand-
ans of mikið segi ég,... nei,
nei, það þoli ég ekki. Amen.“
Svo var þögn um stund, en ef
honum létti ekki, grunaði hann
guð um að reyna að læðast til
himnaríkis án þess að gera
nokkuð, og þá heyrði ég hann
hrópa í aðvörunarrómi: ,,Ö,guð!
ég læt eklti bjóða mér það!
A-a-men.“ Stundum heyrði ég
hann hrista úr sér nokkur ofsa-
fengin auka-amen, og svo lagð-
ist hann til svefns, sæll og á-
nægður.
Móðir mín hafði oft áhyggj-
ur út af hegðum föður míns í
kirkjunni. I upphafi messunnar
var hann venjulega ánægður og
í sátt við allan heiminn. Hann
hafði ekkert út á helgisiði
kirkjunnar að setja — þeir voru
virðulegir og hátíðlegir en um