Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 108

106
tlRVAL
var á náttskyrtunni, ataður
blóði og glerbrotum. „Almátt-
ugur hjálpi mér! Hvað hefir þú
nú verið að gera?“ stundi hún
upp.
Sam var ruglaður í kollinum,
því að hann var með fjögra
þumlunga langan skurð á höfð-
inu, og enginn nema Yorkshire-
maður hefði þolað annað eins
högg, án þess að höfuðkúpan
brotnaði. „Það var nauðlend-
ing,“ sagði hann.
Mully baslaði Sam í rúmið og
hringdi á lækni. Læknirinn kom
og saumaði skurðinn saman
með sex sporum.
Sam lá nokkra daga, og Mully
sagði ekki aukatekið orð um
það, sem gerst hafði. En Sam
grunaði, að það væri geymt en
ekki gleymt. Daginn sem hann
fór á stjá, lét Mully hann setj-
ast á sófann og leysti frá skjóð-
unni.
„Heyrðu nú Sam,“ sagði hún,
„ég man vel þegar þú fannst upp
sjálfsnúandi spunasnælduna, ég
veit að þú er uppfinningamaður.
En það eru takmörk fyrir því,
sem menn geta gert, jafnvel
uppfinningamenn. Þegar maður
á þínum aldri fer á fætur um
miðjar nætur og hangir á skyrt-
unni á ljósakrónum eins og api;
nú, það sem ég vildi sagt hafa:
Ef þú heldur þessu áfram, þá
líður ekki á löngu, áður en þú
verður klepptækur. Reyndu nú
að hætta þessu, væni. Þó að þú
viljir ekki gera það fyrir mig,
þá minnstu hennar dóttur þinn-
ar, sem á allt lífið framundan."
Svo lokaði Mully sig inni í
eldhúsi og hágrét. Því næst
lagaði hún te og færði Sam,
ásamt ýmsu góðgæti. Á ljósa-
krónuna var ekki minnst.
A UÐVITAÐ var Sam harð-
ákveðinn í að hegða sér
eins og maður. Hann háði
mikla og stranga baráttu við
sjálfan sig, til þess að sigra
löngunina til að fljúga. En hon-
um var ómögulegt að hætta að
hugsa um það. Þegar hann sat
einn í sólskininu niðri á Strand-
götu, var hann alltaf að horfa
á máfana, sem svifu í golunni.
Nú, þegar Sam var orðinn hálf-
gerður fugl, hugsaði hann líka
eins og fugl, og vissi margt,
sem venjulegt fólk hefir ekki
hugmynd um. Hann hugsaði t.
d. mikið um loftstrauma.
Stundiun lá illa á honum, því
að straumarnir voru andstæðir
og sveipóttir — „hvikulir" eins
og Sam orðaði það. Þegar hann