Úrval - 01.08.1945, Side 15

GUÐ OG FAÐIR MINN
13
Þegar athöfninni var lokið,
stóðum við andartak vandræða-
leg. Þegar séra Morley fór að
áminna föður minn í guð-
ræknistóni að „krossfesta allar
sínar illu langanir," greip faðir
minn hranalega fram í: „Ég er
að verða of seinn á skrifstof-
una,“ og stikaði stórum skref-
um frarn kirkjugólfið.
Þegar við ókum af stað,
hneig móðir mín aftur á bak í
vagninum örmagna. Það sauð
enn þá inni fyrir í föður mínum,
Alisskilin kurteisi.
Herra Goldberg var á heimleið með skipi frá Kvrópu. Brytinn
visaði honum til sætis við tveggja manna borð. Skömmu síðar
kom franskur maður að borðinu. Hann hneigði síg og brosti
áður en hann settist og sagði: „Bon appetítHerra Goldberg
vildi ekki vera eftirbátur Frakkans í kurteisi, reis á fætur,
hneigði sig og sagði: „Goldberg."
Þessi kurteisisathöfn var endurtekin við hverja máltíð í þrjá
daga. Frakkinn, sem alltaf var seinni að borðinu, hneigði sig
í hvert skipti og sagði: „Bon appetit,“ og borðfélagi hans reis
alltaf á fætur og sagði: „Goldberg."
Goldberg furðaði sig á þessu og á fjórða degi sneri hann sér
til farþega sem hann þekkti og tjáði honum vandræði sin.
„Þessi Frakki er ákaflega kurteis. Hann sagði mér nafn sitt
— Bon appetit — fyrsta daginn sem hann settist að borðinu hjá
mér, og ég galt í sömu mynt. En hvers vegna endurtekur mað-
urinn nafn sitt í hvert skipti sem hann kemur að borðinu?"
„Góði herra Goldberg," svaraði farþeginn. ,J2on appetit er
ekki nafn hans. Það er franska og þýðir: „Verði yður að góðu.“
„Jæja,“ sagði Goldberg. „Þakka yður fyrir upplýsingarnar."
Um kvöldið var Goldberg seinni að borðinu. Aður en hann sett-
ist, hneigði hann sig djúpt og sagðí: ,Jion appetit.“
Frakkinn reis á fætur, brosti og sagði: „Goldberg."
— Lloyd C. Douglas í „Readers Digest."
og hvað eftir annað virtist svo,
sem gjósa ætlaði upp úr. Hann
fór út úr vagninum við kaup-
höllina, stakk rauðþrútnu and-
litinu inn um vagngluggann,
horfði með brennandi augna-
ráði á móður mína og sagði:
„Ég vona að þú sért ánægð“.
Þegar þessi nýbakaði kirkjunn-
ar sonur leit á úrið sitt, tók
hann viðbragð, og við móðir
mín heyrðum hann tauta:
„Djöfullinn sjálfur!“ um leið og
hann hljóp upp tröppurnar.