Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 43

EARDAGINN
41
„Ég líka,“ sagði Harrison.
„Það er hægt að fá nóga
negrastráka eins og okkur til
sendiferða,“ sagði ég. „Þeim
væri alveg sama þó við dræpum
hvorn annan“.
„Ég veit það,“ sagði Harrison.
Var þetta uppgerð? Ég gat
ekki trúað honum. Við vorum
að glíma við þessa morðhug-
mynd af ástæðu, sern ekkert
átti skylt við okkar eigið líf,
heldur einungis af því að menn-
irnir, sem stjórnuðu okkur,
höfðu blásið henni okkur í
brjóst. Báðir áttum við brauð
okkar að þakka þessum hvítu
mönnum, og í raun og veru
treystum við þeirn betur en
hvor öðrum. Samt sem áður bjó
með okkur þrá til að treysta
mönnum af okkar eigin litar-
hætti. Og enn skildum við
Harrison og lofuðum hvor öðr-
um að láta ekki orð húsbænda
okkar hafa áhrif á okkur.
Þessi skoilaleikur með okkur
Harrison hélt áfram í eina viku.
Við þorðum ekki að segja hvítu
mönnunum, að við tryðmn þeim
ekki, því að það hefði verið
sama og kalla þá lygara, eða
þá leitt til umræðna, sem hefðu
getað endað með því, að okkur
hefði verið sýnt ofbeldi.
Einn morgun, nokkrum dög-
um síðar, kom Olin ásamt hóp
hvítra manna og spurði mig,
hvort ég væri fús til að gera út
um deilu okkar Harrisons með
hnefaleikakeppni, samkvæmt
settum reglum. Ég sagði þeim,
að þótt ég væri ekki hræddur
við Harrison, kærði ég mig ekki
um að berjast við hann, og auk
þess kynni ég ekki hnefaleik.
Ég fann að þeir vissu nú, að ég
trúði þeim ekki lengur.
Þegar ég fór heirn úr verk-
smiðjunni um kvöldið, kallaði
Harrison á eftir mér. Ég beið
eftir honum. Ætlaði hann að
stinga mig? Ég hörfaði aftur á
bak þegar hann nálgaðist. Við
brostum vandræðalegir og
kjánalegir hvor til annars. Við
töluðum hikandi og vógum
hvert orð.
„Báðu þeir þig að berjast við
mig með hönskum?“ spurði
Harrison.
„Já,“ sagði ég. „En ég vildi
það ekki“.
Harrison varð ákafur á svip-
inn.
Þeir vilja láta okkur berjast
fjórar lotur, fyrir fimm dollara
hvorn,“ sagði hann. „Maður! ef
ég fengi fimm dollara, gæti ég
keypt mér föt upp á afborgun.
0