Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 109

YORKSHIREMAÐURINN FLJÚGANDI
107
horfði á máfana sveiflast og
siiúast, gat hann fundið straum-
ana, og sveiflaðist og snerist
sjálfur, til þess að hjálpa máf-
unum.
En aðra daga voru straum-
ámir breiðir og rólegir — eins
og fagur hljóðfærasláttur, sem
kitlaði skynfæri hans. Þá var
Sam í góðu skapi og sveif með
máfunum í anda.
Hann sá þá lenda í upp-
streymi yfir fjörunni, þjóta
gárgandi upp með berginu,
hærra og hærra, svífa svo með-
fram ströndinni án þess að
folaka væng. Sam vissi, að þeir
voru ekki að leita að æti — þeir
voru aðeins að leika sér af ein-
skærum fögnuði.
Sam sat þarna oft og einatt
állt til sólarlags eða þar til
Mully kallaði: „Farðu að koma,
væni. Komdu áður en það verð-
ur of kalt.“
Sam ætlaði sér í raun og veru
að halda loforð sitt og haga sér
eins og manni sæmdi. En þegar
hann fann hina dásamlegu loft-
strauma leika um andlit sitt,
þessa þöglu tónlist, sem hann
einn gat skynjað, þá var hann
ofurliði borinn. Og einn dag
stóð hann upp af bekknum og
gekk út að girðingunni. Hann
gekk nær og nær brúninni, til
þess að finna betur til loftsins.
Hann hallaði sér að uppstreym-
inu og dæsti ánægjulega. Hann
lét loftið leika um sig án þess að
lyfta sér frá jörðinni.
Þá var allt í einu tekið harka-
lega í hann. Hann missti hið
nákvæma jafnvægi og brauzt
um í höndum lögregluþjóns.
„Hver íjandinn síóð til?,“ hróp-
aði lögregluþjónninn.
„Hvað er þetta, lagsma.ður,“
sagði Sam, „ég var ekkert að
gera.“
„Komdu með mér,“ sagði
lögregluþjónninn.
Lögreglan hringdi til Mully
og bað hana að koma á stöðina;
hún kom í svo miklu ofboði
að hún varð fokvond, þegar
hún sá að Sam sat þar hinn ró-
legasti og tottaði pípuna sína.
„Hverju hefir þú lent í núna,
hrakfallabálkur," hrópaði hún.
Sam þagði, en yfirlögreglu-
þjónninn fór með Mully afsíðis
og skýrði henni frá, að Sam
hefði ætlað að fremja sjálfs-
morð, með því að kasta sér fram
af bergbrúninni við Strand-
götu.
„Sjálfsmorð?" sagði Mully,
og stór tár fóru að streyma nið-
ur kinnar hennar.