Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 44

42
TjRVALi
Fimm dollarar eru næstum hálf
vikulaun fyrir mig“.
„Ég vil það ekki,“ sagði ég.
„Við þurfum ekki að meiða
hvor annan,“ sagði hann.
„En af hverju eigum við að
láta hvítu mennina hafa okkur
til að gera þetta?“
„Til þess að fá þessa fimm
dollara“.
„Ég hefi ekki svo mikla þörf
fyrir fimm dollara".
„Æ, þú ert asni,“ sagði hann.
Svo brosti hann.
„Heyrðu annars,“ sagði ég.
„Þú ert kannski reiður við
mig...“
,,Nei“. Hann hristi höfuðið
ákafur.
„Eg vil ekki ber jast fyrir hvíta
menn. Ég er enginn hundur eða
hani“.
Við horfðum rannsakandi
hvor á annan. Vildi hann raun-
verulega berjast við mig af ein-
hverri ástæðu sem ég ekki vissi
hver var? Eða var það vegna
peningana? Harrison starði á
mig ruglaður. Hann gekk nær
mér og ég hörfaði undan. Hann
brosti órólegur.
„Mig vantar þessa peninga
sagði hann.
„Það er sama,“ sagði ég.
Hann snéri sér á hæl og gekk
burtu snúðugt. En nú stingur
hann mig kannski, hugsaði ég.
Eg verð að hafa gát á honum,
bjánanum þeim arna ...
í eina viku ennþá héldu
hvítu mennirnir í báðum verk-
smiðjunum áfram að hvetja
okkur til að berjast. Þeir bjuggu
til sögur um það, sem Harrison
átti að hafa sagt um mig; og
þegar þeir hittu Harrison
skrökvuðu þeir að honum á
sama hátt. Við Harrison vorum
á varðbergi hvor gagnvart
öðrum í hvert skipti sem við
hittumst. Við brostum og héld-
um okkur í hæfilegri fjarlægð
hvor frá öðrum og blygðuðumst
okkar.
Kvöld eitt kallaði Harrison
enn á mig, þegar ég var á leið-
inni heim.
„Gerðu þetta nú fyrir mig,“
bað hann.
„Ég vil það ekki og hættu
þessu relli,“ sagði ég og röddin
var hærri og harkalegri en ég
hafði ætlað mér.
Harrison horfði á mig og ég
virti hann fyrir mér. Við vor-
um ennþá báðir með hnífana,
sem hvítu mennirnir höfðu látið
okkur fá.
„Ég þarf að borga af fötun-