Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 95

LAXINN ER EKKI EINU SINNI LÆS EÐA SKRIFANDI
93
fulla ástæðu til að láta hinar
smáu skrautflugur í friði. Það
er álíka mikil eyðsla á orku
fyrir stóran silung að synda
upp á yfirborðið í djúpum hyl
og niður til botns aftur, eins og
þeirri orku nemur, sem hann
fær af því að éta flugu. Sex
punda silungur, sem legði það i
vana sinn að elta flugu nr. 16,
mundi brátt verða f jögra punda
silungur. Eða svo að önnur sam-
líking sé gerð: maður, sem
gengi hundrað metra á hverj-
um degi til þess að borða eina
hnetu, mundi fyrr veslast upp,
en maður sem sæti kyrr og æti
ekki neitt.
Svo kemur strákurinn með
fleskbitann á stóra önglinum.
Hinn gamli refur liggur djúpt í
hylnum af því að hann hefir
ekki áhuga á annari fæðu en
þeirri, sem er nógu þung til þess
að hún sökkvi til botns. Hann
hefir aldrei séð fleskbita fyrr,
en hann er vænn og matarlegur
og þessvegna gleypir hann
bitann.
Menn hafa yfirleitt of auðugt
ímyndunarafl til þess að vera
góðir veiðimenn. Þeir setja sig
í spor fisksins og velja síðan
flugu, sem þeir mundu gleypa
við ef þeir væru sjálfir fiskar.
Þeim er illa við að líta á veiði-
skapinn sem einfalda viðureign
milli einfaldra manna og ein-
faldra fiska. Þegar þeir hafa
veitt fisk, vilja þeir njófa þeirr-
ar tilfinningar, að þeir hafi
sigrast á óskaplegum erfiðleik-
urn.
Góðir veiðimenn! Reynið að
líta á fiskinn eins og hann er í
raun og veru. Hann hefir rétt
nægilegt vit til þess að opna
munninn, þegar hann sér eitt-
hvað ætilegt, og gleypa það ef
honum lízt á það, eða synda
burt frá því ef honum lízt ekki
á það. Hann veit ekki hvað
öngull er, eða lína, eða girni.
Hann er litblindur — það er
vísindalega sannað — og hann
bítur á allt sem hreyfist, og
flest sem er hreyfingarlaust.
Þið skuluð því ekki fyllast of-
metnaði, þó að þið komið heim
með væna fiskkippu. Eiginlega
hafið þið ekki veitt fiskana!
þeir veiddu sig sjálfir.