Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 83

SJÖTTA BOÐORÐIÐ
81
svo mikið silfur sem meyjar-
mundi svarar“.
Allt öðru máli gengdi um
gifta konu. Ef hún átti mök við
annan mann, var hún dæmd til
að grýtast til dauða. Hversu
alvarlegum augum var litið á
þetta, má sjá á því, að sama
hegning beið mannsins, sem hún
átti mök við. Urn þetta segir í
5. Mósebók, 22. kap., 22. „Ef
maður er staðinn að því, að
liggja hjá konu annars manns,
þá skulu þau bæði deyja, mað-
urinn, sem lá hjá konunni, og
konan sjálf“.
Sama hegning beið konu sem
var trúlofuð, og þess manns, sem
hún átti mök við. Hún átti það
á hættu að flytja með sér ávöxt
annars manns inn í hjónabandið
og ætt manns síns, og baka
henni með því óbætanlegt tjón.
Já, svo ströng voru ákvæðin, að
ef stúlka gat ekki sýnt mey-
dómsmerki sitt við eiginmanni
sínum, þá beið hennar sama
refsing, hún skyldi grýtt til
dauða. En konunni var einnig
veitt nokkur vernd gegn órétt-
mætum ásökunum, og henni
var ekki gefið að sök þó henni
væri nauðgað. Ef maður ásakaði
konu sína um að hún væri flekk-
uð, er þau gengu í hjónaband,
en foreldrar stúlkunnar gátu
sannað að þetta var ósatt, þá
varð hann að greiða föður
stúlkunnar háar bætur, og var
honum óheimilt að skilja við
hana alla æfi frá því, þó að
skilnaður væri annars mjög
auðfenginn.
Af öllu þessu má sjá, að þeg-
ar sjötta boðorðið var sett hjá
ísraelsmönnum, og jafnvel löngu
seinna, var það ekki látið ganga
jafnt yfir konur og karla. Mest-
ur munurinn var þó í því fólg-
inn, að maðurinn gat tekið sér
eins margar konur og hann vildi,
og jafnvel átt börn með þern-
um sínum og ambáttum, án
þess að nokkuð þætti athugavert
við það. Þar við bættist, að mað-
ur gat umsvifalaust skilið við
konu sína. Enga verulega
ástæðu þurfti fram að færa,
það nægði ef hann var á ein-
hvern hátt óánægður með hana,
þurfti hann þá ekki annað en
skrifa henni skilnaðarskrá og
senda hana síðan frá sér.
í Móselögum stendur ekkert
um það, hvað talin sé nægileg
skilnaðarsök, nema að á einum
stað stendur, að „ef maour
gengur að eiga konu og sam-
rekkir henni, en hún finnur