Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 42

40
TJRVAL,
sýndist. Hann lagði opin hníf
á borðbrúnina hjá sér, eitt fet
frá hendinni á mér. Það greip
mig löngun til að taka hnífinn
og láta hann fá hann aftur,
helzt á kaf í brjóstið. En ég
gerði það ekki. Ég tók hnífinn
og stakk honum í vasann.
„Nú hagar þú þér eins og
maður,“ sagði hann.
Olin stóð við vél sína og hafði
gát á mér meðan ég var að
vinna. Skömmu seinna átti ég
leið fram hjá honum, og þá
kallaði hann á mig.
„Heyrðu hérna, drengur,11
sagði hann. „Við sögðum þess-
um Harrison niggara að halda
sér í burtu frá þessu húsi og
láta þig í friði. En ég get ekki
verndað þig á leiðinni heim. Ef
þessi niggari ræðst á þig á
heimleið, þá vertu fyrri til að
reka hann í gegn, skilurðu
það?“
Ég forðaðist að líta á hann og
þagði við.
„Þú um það niggari,“ sagði
Olin. „En mundu að ég hefi að-
varað þig.“
Ég fór í sendiferð með gler-
augu og stalst lun leið yfir göt-
una til að tala við Harrison í
fáeinar mínútur. Harrison var
önugur og einurðarlítill, vildi
gjarnan treysta mér, en var
hræddur. Hann sagði mér að
Olin hefði hringt til húsbónda
síns og sagt honum að segja
Harrison, að ég hefði ráðgert að
bíða eftir honum við bakdyrnar
klukkan sex og reka hann í
gegn. Við Harrison áttum erfitt
með að líta hvor á annan; við
vissum að hvítu mennirnir sem
við unnum hjá, höfðu sáð þess-
arri morðhugmynd í brjóst okk-
ar beggja. Við reyndum aftur og
aftur að telja okkur trú um, að
við værum ekki á sama máli og
hvítu mennirnir; við hvöttum
sjálfa okkur til þess að bera
traust hvor til annars. En þrátt
fyrir allt leyndist djúpt innra
með okkur grunur um, að ef til
vill ætlaði annar okkar að reyna
að drepa hinn.
„Ég er ekki reiður við þig
Harrison," sagði ég.
„Ég vil ekki berjast við
neinn,“ sagði Harrison upp-
burðalaus, en hann hélt hend-
inni um hnífinn í vasanum.
Báðir kenndum við sömu
blygðunartilfinningar, fundum
hve heimskir og vamnáttugir
við vorum andspænis yfir-
drottnun hinna hvítu rnanna.
„Ég viidi óska að þeir létu
okkur í friði,“ sagði ég.