Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 33

VIÐ ÞÖRFNUMST ÖL,L HRÓSS
31
maðurinn kallaður inn og
kynntur gestunum, sem hrósuðu
honum og þökkuðu fyrir góðan
mat. Oft var hann beðinn að
láta í té uppskriftir af einhverj-
um góðum rétti, sem á borðum
var.
Afbrýðissemi á oft rót sína
að rekja til þess, að einum er
hrósað fyrir það, sem annar
gerir eins vel. Tökum til dæmis
persónulegt útlit manna. Það
er athyglisvert, hve margir
menn, sem aldrei minnast einu
orði á útlit eiginkvenna sinna,
láta ekkert tækifæri ónotað til
að tala um útlit annarra kvenna.
Slíkt getur oft orðið upphaf að
tortryggni.
En það er eins með hrós og
sætabrauð, engum er hollt að
fá of mikið af því. Ung kona,
sem ég þekki, einsetti sér að
hjálpa manni sínum með því að
hrósa honum og sýna honum, að
hún dáðist að honum. Hann vann
hjá auglýsingafyrirtæki, var
iðjusamur og góður starfsmað-
ur, og afkastamaður í meðal-
lagi. Kona hans var stöðugt að
dást að honum og hæla honum,
og að lokum var hann farinn að
trúa því sjálfur, að hann væri
mikill hæfileikamaður. Hann
fór að finna ýmislegt að störf-
um húsbónda síns og leiðbeina
honum. Kunni húsbóndinn þessu
illa og sagði honum upp stöð-
unni.
Fyrir rnörgum ánun, þegar
öllu böm áttu að vera hlýðin
og auðsveip eins og lömb, birtist
mynd 1 enska skopblaðinu
Punch af ungri konu, sem sat
makindalega í hægindastól og
var að lesa skáldsögu. Hún lítur
upp úr bókinni og kallar til
barnfóstrunnar: „Farðu og gáðu
að, hvað Tommi er að gera,
og bannaðu honum það“. Það
var skoðun manna, að aldrei
ætti að hrósa börnum, eina
leiðin til þess að gera úr þeim
menn, væri að vanda um við
þau, ávíta þau og skopast að
þeim. Nú er þetta gjörbreytt.
Ég átti nýlega tal um þessi
mál við dr. Ira S. Wile í New
York, sem kunnur er fyrir
barnaverndarstarf sitt, einkum
í sambandi við vandræðabörn.
Dr. Wile kom með mjög
athyglisvert dæmi.
„Það er um tvíbura,“ sagði
hann; „tvo drengi. Annar
virtist sérstaklega vel gefinn
en hinn hinn var álitinn treg-
gáfaður. Faðirinn bað mig að
athuga hvernig á því stæði.
Þegar ég hafði öðlast traust