Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 103

YORKSHIREMAÐURINN FLJÚGANDI
101
ur til San Bernhardino, gætu
þau flutt Baldyfjallið, tíu fet
nær sjónum. Auðvitað væri ekki
ráðlegt að reyna það, því að
mikið rask væri því samfara að
flytja fjall um tíu fet. Jarðfall-
ið öðru megin fjallsins gæti
legið urn ágætis landareignir og
ruðningurinn hinum megin væri
skaðlegur Kaliforníu. Samt sem
áður var trúin dásamleg; ef
bræðurnir og systurnar voru
nógu trúuð, væri enginn sá
hlutur til, sem þau gætu ekki
gert. Enginn!
Samkomunni lauk með sálma-
söng.Fyrst söng annar helming-
ur áheyrenda og síðan hinn, til
þess að vita, hvor hefði meiri
hljóð. Að því loknu ruddust
aílir til dyra.
Þegar Mully og Sam stóðu á
horninu og voru að bíða eftir
strætisvagninum, gat Mully
loksins stunið upp: „Ég veit nú
ekki hvernig þér hefir líkað,
Sammywell, en mér fannst voða
gaman og ég held að þetta sé
al-huggulegasti staðurinn, sem
við höfum rekist á í ferðalag-
inu“.
Sam vissi ofurvel, að þessi
ummæli hennar voru þáttur í á-
róðursherferð þeirri, sem hafði
það markmið, að fá hann til að
vera um kyrrt í Kaliforníu.
Hvorki Mully né Lavinia, dóttir
þeirra, létu neitt tækifæri ó-
notað til að hrósa staðnum.
Vinnie langaði að vera kyrr,
svo að hún gæti orðið kvik-
myndastjarna; Mully vildi ekki
fara, vegna þess að hún var svo
hrifin af því, að pálmatré
yxu í landi hvítra manna. Þess-
vegna voru þær alltaf að sýna
Sam fram á, að hann ætti ekkert
erindi til Englands, þar eð
hann væri hættur að starfa
sökum aldurs, og væri auk þess
sæmilega efnaður.
Sam þóttist vita, að þær
mundu fá sínu framgengt að
lokum, en þó reyndi hann að
streitast á móti. Hann snýtti
sér og sagði:
„Ójá, það er alls ekki sem
verst hér, þegar öllu er á botn-
inn hvolft. Þó vildi ég nú gefa
tíu skrotuggur fyrir að vera
kominn heim í Arnarkrána, í
kunningjahópinn, með ölkrús
fyrir framan mig og arineld til
að ylja á mér endann“.
Mully fussaði. „Sammywell,
sagði ég þér ekki að fá þér
hreinan vasaklút, áður en við
fórum út í kvöld?“
Sam vissi, að hann mundi
bíða ósigur, ef hann léti hafa