Úrval - 01.08.1945, Blaðsíða 126

124
TJRVAL.
hann rauf ekkert kyrrðina,
nema flugvélagnýr úr suður-
átt.
Músik loftsins, sem lék um
andlit hans, gerði hann rólegan,
en jafnframt dapran. Hann
sveif hægt niður til borgarinnar
og horfði á hana undrandi og
ruglaður. Um leið náði hin eðli-
lega varfærni hans tökum á
honum.
„Jæja þá, Sam Small,“ sagði
hann við sjálfan sig. „Þú hefir
lokið þér af. En hvemig í fjand-
anum getur þú nú ratað heim?“
Ein af stórbyggingunum þarna
niðri hlaut að vera hótelið hans,
en þær voru allar eins. Hann
flaug fram og aftur, þar til
hann kom auga á þak með gras-
bletti og gosbrunni. „Hér er
mjúkt að halla sér, og í býtið
í fyrramálið get ég læðst niður
og komizt heirn,“ hugsaði Sam
með sér.
egar Sam vaknaði, skein sól-
in framan í hann og lög-
regluþjónn hélt í hendina á hon-
um. „Hver fjárinn, ég hlýt að
hafa sofið yfir mig,“ sagði
hann.
„Hvernig komstu hingað
upp?“, spurði lögregluþjónninn.
„Ég flaug hingað, lagsmað-
ur,“ sagði Sam. Rétt í þessu
hrópaði kona, sem stóð í ná-
munda: „Leðurblökumaður-
inn!“
„Ég hefi þá náð þér,“ sagði
lögregluþjónninn og dró upp
byssuna. „Og þú skalt ekki gera
neina tilraun til að flýja.“
En jafnskjótt og Sam sá
byssuna, þaut hann 20 fet í loft
upp og þaut með eldingarhraða
í burtu. Hann heyrði að lög-
regluþjónninn skaut sex skot-
um. Hann hvíldi sig á þægileg-
um hússvölum, en heyrði hljóð
að baki sér. Þegar hann leit urn
öxl, sá hann dáfríða konu, sem
Iá í sólbaði.
„Afsakið frú,“ sagði Sam og
sneri sér hæversklega imdan.
„Mér þ^drir leitt að hafa ónáð-
að yður.“ Og enn hóf hann sig
til flugs.
Þannig gekk það til allan
morguninn. í hvert skipti sem
Sam ætlaði að lenda, æpti fólk-
ið: „Leðublökumaðurinn — leð-
urblökumaðurinn!“ og hljóp
eftir strætunum, til þess að
horfa á hann. Loks gat hann
hvílt sig á einni af skrímslis-
myndunum á Chryslerbygging-
unni. En jafnvel þar hafði hann
ekki frið, því að fólkið opnaðí
gluggana og hrópaði til hans.