Úrval - 01.12.1946, Blaðsíða 54

52
ÚRVAL
Sægur af sjötugum kankvísum
körlum skýrði mér frá fótbolta-
æfingu þeirra. Á hverjum
morgni fer viss hópur af starfs-
mönnunum í gufubað, sem er
komið fvrir í bakhlið verk-
smiðjunnar. „Þeir kunna vel við
sig hér,“ segir Levy. „Þeim
finnst þeir eiga hér gott at-
hvarf, og það fer vel um þá.“
Verksmiðjan gengur einnig
lengra í hinum góða tilgangi
sínum en svo, að hún veiti að-
eins eldri mönnum atvinnu.
Auk þeirra starfa. þarna all-
margir yngri menn, sem eru
líkamlega lemstraðir á einhvem
hátt — handarvana, fótar-
eða fótalausir, blindir eða
lamaðir. Gamla fólkið fólkið
hefir svo það ábyrgðarhlut-
verk, að líta eftir velferð þess-
ara yngri manna.
„Ég hélt mig vera illa kom-
inn,“ sagði sjötíu og eins árs
gamall gráskeggur, „þangað til
mér var falið að leiðbeina ung-
um manni, sem þjáist af mátt-
leysiskrampa. og kastast allur
til, í hvert sinn er hann reynir
að ganga. Þá skildist mér til
fulls, að ég hefi ekki minnstu
ástæðu til að kvarta um eigin
hag.“
Framleiðsluafköst þessa sund-
urleita hóps, sem Levy hefir
safnað saman í verksmiðju
sinni, eru engin metafköst, enda
væntir hann ekki slíks. Fáir
verkamanna hans eru sam-
keppnisfærir við yngri og
hraustari starfsbræður sína.
Niðurstaðan verður því óhjá-
kvæmilega sú, að vélaslit og
rafmagnseyðsla er mun meiri
hjá honrmr en öðrum samskon-
ar verksmiðjum, miðað við
sömu afköst.
En þessi augljósa líknunar-
starfsemi greiðir uppbætumar í
fleiru en beinhörðum pening-
um. Levy kemst sjálfur svo að
orði: „Ég sel reykjapípur og fæ
peninga fyrir. En ég nýt auk
þess margra góðra stunda og
viðkynningar við þetta aldraða
og bæklaða fólk.“
Það sem meira er. Komi fyrir
stórir og óvanalegir kostnaðar-
liðir við reksturinn, t. d. kaup á
vélum o. fl., þá skjóta gömlu
mennimir saman í sjóð, til þess
að létta undir með eigandanmn.
Þeir vita sem er, að starfsmögu-
leikar þeirra eru af skornum
skammti og kappkosta því
þannig að hlúa að vinnuskil-
yrðum sínum. Forföll em mjög
fátíð meðal þeirra. Þótt rigni
snjói, krapi eða hitabylgjur