Úrval - 01.12.1946, Blaðsíða 104

102
TJRVAL,
eru komnir í klípu — jafnvel
menn éins og ég. Við Donai bað
ég Guð og Jésú og Búddaogpáf-
ann og Maríu mey — hvert ein-
asta eitt. Svo varð ég þreyttur
á bæninni. En þegar ég gat beð-
ið, bað ég þau öll — það er
óþarfi að hætta á neitt, og það
kostar ekkert, ekki satt?
Presturinn sneri sér undan.
Svo leit hann snöggt á Clive.
— Þú varst í Frakklandi?
— Já.
— Hvað ertu að gera hér?
— Ég ætlaði einmitt að fara
að ákveða það, þegar ég fengi
tóm til.
— En þú varst í Frakklandi?
— Já, víst var ég þar. En
stendur það ekki á sama ? Ég er
— einn af drengjunum. Þú ættir
að bjóða mér upp á te. Það væri
viðeigandi.
— Þú ert — ekki í einkennis-
búningi.
— Nei — ég er liðhlaupi.
Presturinn varð niðurlútur.
— Nú ættir þú að bjóða mér
teið, sagði Clive. Það var lóðið
— eins og skrifað stendur —
svo að orð ritningarinnar megi
fram koma.
Presturinn benti Clive að
koma með sér.
— Gerðu svo vel að ganga
ekki yfir leiðin, sagði hann.
— Við munum brátt troða
hina deyjandi undir fótum, en
hjá hinum dauðu munum við
sveigja. Er ekki auðvelt að tala
svona? Þetta eru kannske áhrif
trúarinnar?
Honum var erfitt um gang.
Þeir komu inn í herbergi, þar
sem eidur logaði á arni. Hann
settist í stól gagnvart eldinum
og fann hlýjuna streyma um sig
allan. Hann vissi ekki hvenær
hann sofnaði, en þegar hann
vaknaði, var presturinn farinn
úr hempunni. Hann sýndist
miklu grennri í dökkgráum föt-
um. Kona var að leggja bakka
á borðið. Svo var hún horf-
in aftur.
— Ég heiti Polkinthorne,
sagði presturinn blátt áfram.
— Og ég heiti Halliburton —
Richard Halliburton — eða
Clive Hanley, frægur landkönn-
uður. Liðhlaupar nota alltaf dul-
nefni.
— Sykur?
— Það er óþarfi. Aðeins heit-
an drykk. Það er skrítið að vera
bæði hungraður og þreyttur.
Maður verður trúaður.
— Það er ónauðsynlegt að
tala svona.
— Ég biðst afsökunar. Ég
hefi talað of mikið í seinni
tíð. Ég mjmdi ekki tala
svona óþreyttur. Þreytan gerir
mann málgefinn.
Presturinn rétti teið.
— Tungan hlýtur að hafa
verið versti óvinur þinn um æv-
ina, sagði hann. — Plún er eins
og hnútasvipa, sem ríður á þitt
eigið bak.
— Nei, ég liefi verið hæg-
lætispiltur. Ég er nýbyrjaður á
þessari mælsku. Hún er orðin að
vana. Það er þreytan.