Úrval - 01.12.1946, Blaðsíða 30

28
tr RVAL
mennirnir smjatta á munnvatni
sínu og sleikja út um, af ílöng-
un í límonaði stráksa. Svo varp-
ar annar þeirra öndinni mæðu-
iega og rýfur þögnina.
„Hvað segirðu mér af syni
þínum, Abraham? Hvenær hugs-
ar hann sér að giftast Hódu?“
„Hvenær?“ Abraham yppti
öxlum og baðar út höndunum,
til þess að undirstrika ráðleysi
sitt. „Hver veit það? Á hans
aldri átti ég sæg af krökkum.
En hann er orðinn of forfram-
aður í lærdómi, og Hóda er ó-
menntuð og of einföld fyrir
hann . . . „Ómar“, segi ég við
hann, „kona þarf ekki að vita
um alla skapaða hluti. Ef hún
vissi allt, sem þú veizt, mundir
þú ekki eiga sjö dagana sæla.
Hún er góð stúlka, kann vel til
húsverka, og móðir hennar,
amma og langamma voru allar
stálhraustar og kynsterkar. Þær
komu ekki einungis upp fjöl-
skyldum heldur ættkvíslum. Það
er hæsta krafan, sem þú getur
gert til konu. En sussu, nei,
hann . . . hann eyðir öllum tóm-
stundum sínum í kaffihúsum í
Tel Aviv — þessari uppáhalds-
borg þinni — þar sem konur og
karlar vaða hvertinnanumann-
að, svo ekki sé minnzt á ósköp-
in, að stúlkumar ganga þar um
með ber andlit. Ef þessar
stúlkur hefðu heilvita skyn-
semi, mundu þær sjá, að blæj-
urnar eru þeim til mikiliar
blessunar, því að margar kon-
ur geta heillað með augurn sín-
um, en þegar maður sér munn
þeirra og höku, em þær engu
fallegri en tattóveraðar Bedú-
ínakerlingar . . . Þessi Tel Aviv
þín . . . fuss . . . burr . . .“
„Þú veður reyk, gamli kunn-
ingi. Tel Aviv er sannarlega
yndisleg borg. Hún dregur að
sér fólk úr öllum álfum heims,
eins og Mekka. Hún er prins-
essa austurheims og áreiðan-
lega fegursti staður veraldar-
innar .. . Nefndu mér þann stað
annan, sem kemst í samjöfnuð
við Tel Aviv. Og hvað syni þín-
um viðkemur, skalt þú ekki á-
lasa Tel Aviv. Þú sendir hann til
Beirut, til þess að kynnast
kristnum siðum, og síðan hefir
hann hvorki verið kristinn né
múhameðskur, heldur reigsar
hann um, hreint eins og hann
væri sonur emírsins. Þú skalt
ekki ásaka okkur, Abraham. Og
þegar sonur hagar sér illa,
máttu vera viss um, að faðir
hans er læpa, sem ekki hefir
bein í nefinu, til þess að segja