Úrval - 01.12.1946, Blaðsíða 107

ÞETTA VARÐAR MESTU
105
þau Prue höfðu talað saman um
nóttina, var aðeins spölkorn í
burtu, handan við engið.
Hann beygði út af veginum
og óð hávaxið grasið, þreytu-
lega, en þó fann hann til ánægju.
í nótt ætlaði hann að sofa á
höfðanum.
— Ég hefi gengið langa leið
til þess að komast þangað, sagði
hann við sjálfan sig. Á morgun
— á morgun . . . á morgun get
ég ekkert farið. Þetta eru encla-
lokin.
Honum fannst þetta hálft í
hvoru ánægjulegt. Hann kinkaði
koili.
— En á morgun — hvað tek
ég þá til bragðs? Það er bezt
að komast að einhverri niður-
stöðu. Ég verð að ákveða næsta
skrefið.
Allt í einu varð honum ljóst,
hvað hann átti að gera.
— Á morgun fer ég og gef
mig fram!
Þetta var svo dásamleg hug-
mynd, að hann hló með sjálfum
sér. I raun og veru var sann-
leikurinn ofur einfaldur —- ekki
margbrotinn eða ruglingslegur.
— Þú strýkur ekki, af því að
þú ert ragur, sagði hann við
sjálfan sig. En þú getur ekki
sannfært aðra um það. Rökin
með og móti, að þú hverfir til
baka eða haldir áfram, eru jafn
sterk. Þess vegna verður bara
þóf úr þessu. Kannske hafði
presturinn rétt fyrir sér, þegar
hann var að tala um skynsemina
og trúna. — Skynsemin segir
þér, að þú eigir ekki að berj-
ast í svona svívirðilegu og logn-
mollulegu stríði. Trúin segir, að
þú verðir að berjast, svo að
Bretland tapi ekki. Skynsemi
og tilfinningar glíma — og
líkami þinn er glímuvöllurinn.
. . . Þetta er allt ljóst nú —
ekki satt? Þú getur ekki flækst
þetta lengur — þú ert örmagna.
Þú verður að gefa þig fram, iýsa
rökum þínum og tilfinningum á
aðalstöðvunum og láta foringj-
ana taka ákvarðanir sínar.
Hann brosti aftur. Þetta var
iagleg brella — að láta þá skera
úr málinu. Þeir fengju nóg að
hugsa.
— Látum okkur sjá, þessi
náungi er klofinn í tvo andstæða
hluta, sem jafna hvorn annan
upp. Hvað getum við gert við
hann ? Það var ekkert fil í
reglugerðum hersins sem slíkt
og þvílíkt gat heimfærzt undir.
. . . Ef hann jafnar sig upp, þá
er hann ekki lengur til. Hann er
dauður. Við skulum tilkynna, að
hann hafi týnzt í orustu.
Hann brosti ánægjulega;
þetta var alit svo einfalt.
Clive vaknaði í dögun. Hann
hafði sofið vel og hann var hress
og rólegur, þegar hann hélt inn
í borgina og til hótelsins. Hann
hafði skilið tösku með einkenn-
isbúningnum eftir hjá dyraverð-
inum, og hann fór að velta því
fyrir sér, hvort hann væri grun-
aður. En hann fékk töskuna
orðalaust.
Hann gekk til farmiðasölunn-