Úrval - 01.12.1946, Blaðsíða 91

ÞETTA VARÐAR MESTU
tímanum. Það er ekki hægt að
bera þá saman við brezkar her-
Eveitir.“ . . . Guð minn góður,
héldu þeir að brezkir líkamar
stæðust betur byssukúlur, eld-
vörpur, skriðdreka og steypi-
flugvélar heidur en pólskir
líkamar? Er það kannske brezk-
ur eiginleiki, að geta ekki særzt?
Það fór nú samt svo, að særðir
menn úr okkar liði tættust sund-
ur undir beltum skriðdrekanna,
áður en rifflarnir féllu úr hönd-
um þeirra — ég sá það með mín-
um eigin augum! . . . Og hver
stjórnaði þessu ? Ilver atti
líkömum okkar gegn stáli? Það
voru kjaftaskarnir. Þeir sögðu:
„Breski hermaðurinn mun beita
snilli sinni og dugnaði gegn
fantaskap óvinarins og mun
sigra með viljastyrk sínum og
hugrekki.“ . . . Þessir menn
frömdu glæp gegn trausti al-
mennings, gegn mannlegri skyn-
semi, gegn lífinu. Því að hvert
barn veit, að viljastyrkur deyj-
andi manns getur ekki stöðvað
skriodreka andartak, og hug-
rekki eitt getur ekki heldur sóp-
að steypiflugvélum af himnum.
Hver brást ? Voru það hermenn-
imir, sem fórnuðu sér á vígvell-
inum fyrir handan sundið — eða
hnigu niður á Dunkerque-fjör-
unni? Hver brást?
Hann horfði út í myrkrið og
sá atburðina aftur í huganum.
Ef til vill hafði hann málað
myndina of dökkum litum.
— Við höfðum nokkrar flug-
vélar, sagði hann, hægt. Piltarn-
39-
ir sem flugu þeim voru engir
eftirbátar annara. En þeir voru
aðeins einn á móti tuttugu.
Hverjum var um að kenna?
Hver sendi þá upp í loftið?
Montgomery? Hermennirnir frá
Dunkerque? Nei. — Það voru
hinir — hinir sömu og áður. Þeir
ofurseldu okkur dauðanum, án
þess að við hefðum minnstu
von um undankomu. . . . Ég er
hættur að treysta þeim. Ég
neita að láta drepa mig vegna
klaufsku þeirra og ódugnaðar.
Það er allt og sumt. Eg hefi
tekið ákvörðun mína!
Hún sat þögul um stund, og
þegar rödd hennar barzt út úr
myrkrinu, var hún lág og
óstyrk.
— Ég veit, að þú hefir þjáðst
mikið, Clive, og að þú. ert ekki
huglaus. Og ég veit líka, að það
sem ég ætla að segja nú, mua
hljóma eins og barnaskapur í
eyrum þínum. En það eru til
þýðingarmeiri hlutir en þú, Ciive
— og ég. Vegna þess verðum
við að sigra. Okkur hefir skjáti-
ast. En þú mátt ekki skella allí’i
skuldinni á okkur. Ekki var upp-
gjöf Frakklands og Belgíu okk-
ur að kenna.
— Hvers vegna ekki? Viss-
tun við ekki, hvernig ástandið
var í Frakklandi? Hvernig stóð
á því, að Hitler var betur kuna-
ugt um allt en okkur? Það er
mín skoðun, að orsakarinnar sé
að leita í stjórnarfari Bretlands
um langt skeið. Við vorum
blindir, og ánægðir með sjálfa