Úrval - 01.02.1948, Blaðsíða 6

4
tJRVAL
eins og slökkt sé á kerti, vonin
virðist mér horfin að eilífu, all-
ur sannleikur, sem ég hef fund-
ið og þekkt, virðist falskur. Á
slíkri stundu finnst einmana
manni, að vit sitt hafi brugðizt
sér, að í rauninni lifi ekkert og
hrærist á jörðunni nema hin tor-
tímandi öfl hins kalda og nauma
hjarta og ófrjóu lenda, sem vara
að eilífu í rauðbleiku ljósi marz
og sunnudagskvölds.
Þenna hræðilega efa, þessa ör-
vænting og myrku ringulreið
sálarinnar þarf einmana maður-
inn að þekkja, því að hann er
aðeins háður því, sem hann
skapar sjálfur, hann er ekki
styrktur af neinni þekkingu
nema þeirri, sem hann getur afl-
að af eigin rammleik fyrir at-
beina sjónar sinnar og heila.
Honum er ekki haldið uppi,
hjálpað eða hann studdur af
neinum flokki; hann sækir ekki
huggun í trú, hann getur eng-
um treyst nema sjálfum sér. Og
þetta traust svíkur hann oft,
skilur hann eftir sem skjálfandi
strá. Og þá finnst honum líf-
inu til einskis lifað, að hann sé
öreiga, glataður, engin von um
endurreisn — bjartur, skínandi
morgun, með fyrirheit um nýja
byrjun, muni aldrei renna upp
aftur yfir jörðina, eins og einu
sinni.
Hann sér jökulfljót tímans
renna framhjá sér. Dökkur risa-
veggur einverunnar umlykur
hann og þrengir að honum, svo
að hann sleppur ekki. Og
krabbameinsplanta minning-
anna vex í innýflum hans, rifj-
ar upp hundruð gleymdra and-
lita og tíu þúsund tapaðra daga,
unz lífið virðist jafn-undarlegt
og óverulegt eins og draumur.
Tíminn rennur fram hjá honum
eins og fljót og hann bíður í litla
herberginu sínu, líkt og hann sé
t jóðraður með galdraf jötrum. Og
hann mun heyra, langt í f jarska,
þungar drunur hinnar miklu
jarðar og finna, að hann er
gleymdur, að máttur hans þverr
frá honum með rennsli fljótsins,
að allt hans líf er aumasti hé-
gómi. Hann finnur, að styrkleik-
inn er horfinn, vald hans visn-
að, meðan hann situr, fjötrað-
ur og gagnsýrður eitri, í fang-
elsi einveru sinnar.
En skyndilega dag einn flæð-
ir aftur yfir hann og án sér-
stakrar orsakar, traustið og trú-
in á lífið. Hún rís upp í honum
með áköfum fögnuði og ósigr-
andi krafti, brýtur glugga á hinn
mikla vegg lífsins og fyllir allt