Úrval - 01.02.1948, Blaðsíða 108

TILLOTSON-S AMSÆTIÐ
QPODE var ekki uppskafning-
^ ur; hann var of greindur og of
heiðarlegur til þess að vera það.
Ekki uppskafningur; en samt
sem áður gat hann ekki komizt
hjá að finna til ánægju við þá
tilhugsun, að hann væri að borða
miðdegisverð með Badgery lá-
varði. Hann fann, að þetta var
stórviðburður í lífi hans, spor í
áttina til lokasigursins, í félags-
legum, efnalegum og bók-
menntalegum skilningi, en hann
hafði einmitt komið til London,
til þess að vinna þann sigur. Her-
bragðið, að sigra Badgery og ná
honum á vald sitt, var eitt þýð-
ingarmesta atriðið í baráttunni.
Edmund, hinn fertugasti og
sjöundi barón Badgeryættarinn-
ar, var kominn í beinan karllegg
af þeim Edmundi, sem sté á
enska grund með Vilhjálmi sig-
ursæla. Badgeryættin hafði hlot-
ið aðalstign, og var ein þeirra
fáu ætta, sem höfðu lifað af
Rósastríðin og önnur urnbrot og
erjur enskrar sögu. Badgery-
ættin var skynsöm. Enginn af
Badgeryætt hafði nokkru sinni
tekið þátt í stríði, enginn Bad-
gerymaður hafði skipt sér af
stjórnmálum. Badgeryfólkið
hafði látið sér nægja að lifa í
ró og næði og auka kyn sitt í
hinum stóra normannska kast-
ala sínum, er var umgirtur þrem
virkisgröfum, og það gerði ekki
útrás þaðan, nema til þess að
heimta inn landsskuldir. Á
átjándu öld, þegar lífið var orð-
ið tiltölulega rólegt, fóru Bad-
gerymenn að hætta sér út á
meðal fólks. Þeir breyttust
úr búralegum óðalsbændum í
grands seigneurs, listunnendur
og vemdara listamanna. Eignir
þeirra voru miklar og þeir voru
auðugir; og auður þeirra óx með
þróun iðnaðarins. Þorpin á
landareign þeirra urðu að iðnað-
arborgum; og kol fundust í
jörðu, þar sem áður voru
hrjóstrugir móar. Um miðja
nítjándu öld var Badgeryættin
orðin ein af auðugustu og göfug-
ustu ættum Englands. Fertug-
asti og sjöundi baróninn hafði
að minnsta kosti tvö hundruð
þúsund sterlingspunda árstekj-
ur. Samkvæmt hefðbundinni
venju Badgeryættarinnar, skipti
hann sér hvorki af stjórnmálum
né styrjöldum. Hann eyddi tím-