Úrval - 01.02.1948, Blaðsíða 44

42
TJRVALi
iun; hann er stór, hvítur og
lýsir skært móti biksvörtum
himninum. Mér finnst ég kann-
ast við svipinn. Jú, einmitt, það
er jörðin!
Hún minnir mig á jarðlíkanið
í bókasafninu heima, en hún er
ekki marglit — aðeins hvít og
björt. Og þarna er tunglið, eins
og tryggur hundur. Stjörnurnar
glitra eins og gimsteinar á
svörtum flauelsgrunni.
Gamli maðurinn fyrir fram-
an mig snýr hrukkóttu andlit-
inu að mér. „Það er engin hætta
á að við rekumst á loftsteina,"
segir hann. „Það er minni hætta
en var að verða fyrir bíl fyrir
50 árum. Líkurnar til þess að
eldflaug af þessari stærð rekist
á loftstein, sem vegur eitt milli-
gramm, eru einu sinni á fimm-
tíu árum, og einu sinni á miljón
árum, ef hann er stór. Auk þess
er mér kunnugt, að þessi eld-
flaug er brynjuð plötum, sem
loka sér sjálfkrafa, ef gat kem-
ur á þær.“
„Það er ekki aðalhættan við
þessar eldflaugar," segi ég.
„Lendingin er miklu hættu-
legri.“
„Vandamálin voru fleiri, sem
leysa þurfti,“ sagði sá gamli.
„Geimgeislar, rafsegulsvið o. fl.
Við verðum enn að tefla á tvær
hættur eins og Kolumbus og
Magellan í gamla daga. Við er-
um eins konar landkönnuðir."
Ég á bágt með að þola þenn-
an þekkingargorgeir í gamla
manninum og það grípur mig
löngun til að stríða honum dá-
lítið. „Þér, sem virðist vera
svo margfróður um eldflaugar,“
segi ég, „getið þér ekki sagt
mér, hvernig umhorfs er á
Venusi?"
Gamli maðurinn hristir höf-
uðið og lítur vandræðalega á þá
ljóshærðu. „Þér vitið, að það er
bannað að segja slíkt,“ segir
hún. „Þér gáfuð sjálfur hátíð-
legt loforð um að segja aldrei
neinum frá því, sem þér sæuð
þar.“
„Er það svo hræðilegt?“ spyr
ég kvíðafullur.
„Nei, alls ekki,“ segir sú Ijós-
hærða. „Það er bara öðruvísi en
við erum vön. Ástæðan er sú,
að við viljum ekki, að neinar
kviksögur komist á loft um
Venus. Við viljum, að fólk komi
sjálft og sjái allt með eigin aug-
um. Þessi leynd fælir kannske
sumt fólk frá að fara. En slíkt
fólk viljum við helzt vera laus
við. Við viljum fá fólk, sem vill