Úrval - 01.02.1948, Blaðsíða 98

96
ÚRVAL
liggur utan vébanda hennar;
upprisu mannlegs lífs í nýju,
guðlegu og eilífu ríki á himnum.
Vitum við nokkuð um þann
eilífa heim? Enginn veit eða
getur vitað um það, sem skeði,
þegar Jesús reis upp frá dauð-
um. Guðspjöllin geta ekki skýrt
það; þau segja einungis frá því.
Þetta er stórfenglegt krafta-
verk, algerlega einstætt fyrir-
brigði í mannlegri reynslu og
vísindunum ráðgáta. En við vit-
um, hvað það þýðir. Það sýnir
okkur hinn eilífa heim og það
hér á jörðinni. Það varpar ljósi
á lífið og ódauðleikann. Jafnvel
í þessum skuggadal, erum við
syndararnir gerðir að hluttak-
endum í arfleifð dýrlinganna.
Þannig hefur Jesús Kristur
þýðingu fyrir mig að því leyti,
meðal annars, að úr djúpum
hins tímanlega heims, stígur
mikil og voldug rödd, sem seg-
ir: „Óttist ekki; ég er hinn
fyrsti og hinn síðasti; ég lifi,
og var dáinn; og sjá, ég mun
lifa eilíflega; og ég hef vald
yfir dauðanum og heimi dauð-
ans.“ Þetfa er mesta hugsun,
sem hugur mannsins fær rúm-
að; því að hún er hugsun guðs.
Og ég trúi því að hún sé sönn.
CN3 ★ CS3
Þessir karlmenn!
Til þess að hressa upp á sjálfstraustið ciag nokkurn keypti ég
mér nýjan hatt — lítinn draumahatt, skreyttan siöri og blómum.
Mér fanns hann svo mikill draumur, að ég ákvað að hafa hann
á leiðinni heim. Gamli hatturinn minn var settur i hattaöskjuna,
og ég hélt heim á leið, háleit og léttfætt, eins og ég gengi á
skýjunum.
Maðurinn minn tók á móti mér í dyrunum, kyssti mig lauslega
og fór aftur að skrifborðinu sínu. Svo var eins og hann fyndi
kuldann í loftinu, því að hann leit upp og fór að spyrja mig um,
hvað ég hefði keypt. Þá kom hann auga á hattöskjuna. „Nei.“
sagði hann hjartanlega. ,,Ég þori að veðja, að þú hefur keypt
þér hatt. Lof mér að sjá hann.“
1 þögulli vantrú tók ég ofan draumahattinn minn, opnaði
öskjuna og setti gamla hattinn spjátrungslega skáhallt á höfuð-
ið. Maðurinn minn virti hann fyrir sér og svo færðist sælubros
yfir andlit hans. „Yndið mitt,“ sagði hann, „þetta er fallegasti
hattur, sem ég hef séð í langan tíma.“
— Frú Samuel E. Clark í „Readers Digest.“