Úrval - 01.02.1948, Blaðsíða 31

„Fjölbreytni lífsins á sér
engin takmörk.“
Líf, sem liggur í dvala á veturna.
Grein úr „Verden IDAG“,
eftir J. B. S. Haldane.
'Y/’ETURINN er genginn í garð.
’ Trén standa nakin, einæru
jurtirnar eru dánar og grasið er
fölnað. Fjöldi smádýra, sem að-
eins lifa á sumrin, eru einnig
dauð. Nakin trén og hvítur
snjórinn setja svip sinn á lands-
lagið. En lífið heldur áfram eigi
að síður. Að ári kemur annað
sumar og þá blómstrar sama
jurta- og dýralífið aftur.
En þannig árstíðaskipti eru
ekki alls staðar á jörðinni. Við
hér á norðlægum breiddargráð-
um lítum á það sem eðlilegt og
sjálfsagt, að náttúran afklæðist
hinu litauðga sumarskrúði sínu
og klæðist vetrarfeldinum. En í
augum þeirra, sem búa í hita-
beltinu, er það furðuleg sjón.
Nýsjálendingur, sem kom til
London að vetrarlagi, furðaði
sig mjög á, að Englendingar
skyldu ekki höggva öll dauðu
trén. En þó varð undrun hans
enn meiri, þegar tók að vora og
þessi dauðu tré skutu grænum
sprotum og urðu brátt allaufg-
uð.
Það er auðskilið, að aðeins
dýr og jurtir, sem gædd eru sér-
stökum eiginleikum til að þola
vetrarkuldann, geta þrifizt í
hinu kalda loftslagi hér hjá okk-
ur. Hér hefur náttúran tínt með
öruggri hönd úr allt, sem hefur
ekki á einn eða annan hátt hæfi-
leika til að skríða í skjól undan
frostinu, eða er svo vel sett
að hafa heitt blóð í æðum, eins
og t. d. spendýrin, — hafa, ef
svo mætti segja, ofn innan í
sér, og hann meira að segja með
hitastilli!
Oft er þessu lýst þannig, að
þessi árstíðaskipti á hita og
kulda krefjist sérstakrar aölög-
unar hjá þeim lífverum, sem lifa
eiga við þau. Og þannig má orða
það, ef við leggjum ekki meiri
merkingu í orðið aðlögun en
leyfilegt er. Að því er við bezt
vitum, er þetta ekki þannig, að
tegundirnar venjist á að þola