Úrval - 01.02.1948, Blaðsíða 60

58
tJRVAL
vorin, var ég vön að leita að
x í fuglahreiðrum, en í leynd-
um hjartans skammaðist ég
mín dálítið fyrir það. Skynsemi
mín sagði mér, að það gæti ekki
verið þar. Samt sem áður hélt
ég áfram að taka eggin, eitt og
eitt í senn úr hreiðrunum og
láta þau svo aftur í sömu skorð-
ur.
Mér var ekki vel við, hvernig
systir mín umgekkst mig. Þetta
var um sumar, mig minnir mik-
ið hita- og þurrkasumar. Stund-
um heyrðust þrumur, án þess
nokkuð rigndi, og við vorum
báðar með höfuðverk. Ég lék
eins oft á hörpuna og ég gat, en
venjulegast var ég ekki fyrr
setzt í stólinn, en systur mína bar
að og með einhverri átyllu kom
hún í veg fyrir, að ég spilaði.
Ég reyndi að fara á fætur á
nóttunni og hélt, að ég hefði
farið frá henni í fasta svefni,
en þá kom hún niður á eftir
mér og tók mig upp með sér
áður en mér hafði unnizt tími
til að snerta á strengjunum.
En allt breyttist kvöldið, sem
systir mín dó. Það var sumar-
kvöld, seint á sumri. Búið var
að slá og heyið lá enn flatt. Það
hafði rignt svo lítið, að grasið
hafði næstum skrælnað, áður
en það var slegið. Við höfðurn
gluggana á herberginu okkar
opna og ilminn af heyinu lagði
inn um þá, og hann var sterkur
en þægilegur.
Skömmu áður hafði raf-
magnsstrengur verið lagður yfir
landareignina okkar og við lét-
um leggja í húsið og vorum ný-
farnar að nota ljósin. Við höfð-
um tvö í svefnherberginu okk-
ar, lítinn lampa og loftljós yfir
stóra mahóníborðinu. Það hékk
rofaþráður niður úr stóra ljós-
inu, en lampinn var hjá rúm-
stokk systur minnar. Mér þótti
vænt um ljósið og var oft vön
að kveikja af einskærri ánægju-
löngun. Systir mín svaf fast,
nema því aðeins að ég færi fram
úr. Jafnskjótt og fætur mínir
snertu gólfið átti hún til með
að segja harðnesk julega:
„Hvert ertu að fara?“ Hún svaf,
þótt Ijósið væri kveikt og slökkt
hundrað sinnum, og þótt ég
snéri ábreiðunni við til að vita,
einsog svo oft áður, hvort hún
hefði breytzt í hest. Samt vissi
hún, ef ég vék frá hlið hennar.
Ég lá við hlið systur minnar,
hugsaði um x, og dró að mér
heyilminn. Það var hægt að
sjá í gegnum gluggatjöldin
okkar, og dökk blöðin á trján-