Úrval - 01.02.1948, Blaðsíða 20

Kmniiiur, amerískur blaðamaður og útvarpsfyrirlesari
flettir í sundur blekkingavef þeim, sem
kaliaffur er „rómantisk ást“.
Rómantísk ást í réttu Ijósi.
Grein úr „The American Mercury“,
eftir Waverley Root.
Hjónaskilnaðir eru hvergi tíð-
ari en í Bandaríkjunum og valda
hvergi minna hneyksli en þar.
En engir gera heldur meira veð-
ur út af svokallaðri rómantískri
ást en Bandaríkjamenn. Það er
samband milli þessara tveggja
staðreynda.
Ef tala hjónaskilnaða í Banda-
ríkjunum hefur tvöfaldazt síð-
an 1940, ef ein gifting af hverj-
um þrem endar með skilnaði þar
í landi, þá er aðalorsökin hin
barnalega dýrkun á rómantískri
ást, sem mjög er algeng. Fólk
er bókstaflega kaffært í væm-
inni ástardellu. Henni er hvar-
vetna haldið fram, í kvikmynd-
um, söng og skáldskap.
Ástin er upphaf og endir alls,
hinn sjöundi himinn, æðsta tak-
markið. Hún veitir algera full-
sælu og hamingju! Lífið er un-
aðslegt, þegar piltur og stúlka
fella hugi saman og leggja út á
braut eilífrar sælu við hljóm
brúðkaupsklukknanna.
En sannleikurinn er sá, að
ástin er höfuðorsök til óham-
ingju óteljandi fjölda Banda-
ríkjamanna og kvenna.
Er það nokkur furða, þó að
hjónaböndin fari út um þúfur,
þegar ungt fólk er tælt til að
giftast með svo f jarstæðukennd-
um og sykursætum loforðmn?
Það er lokkað til að trúa því,
að þess bíði sjálfsagður, dásam-
legur unaður, regluleg Holly-
wood-paradís. Þegar það hlýtur
ekki þessa sælu, telur það sig
hafa verið blekkt. En það glat-
ar þó ekki allri von — það get-
ur reynt aftur, eins og sögu-
hetjur tímaritanna og kvik-
myndanna. Svo er lipurð skiln-
arardómstólannafyrirað þakka,
að það getur reynt á ný að
hreppa hamingjuna ómengaða,
en það hefur því verið kennt,