Úrval - 01.02.1948, Blaðsíða 63

T 39. kafla Jobsbókar finnum
-*■ við eftirfarandi niðrandi um-
mæli um strútinn (strúthæn-
una):
„Hún er hörð við unga sína
eins og hún ætti þá ekki; ... því
að guð synjaði henni um vizku
og veitti henni enga hlutdeild í
hyggindum.”
Job hefur auðsýnilega ekki
gert sér far um að athuga lifn-
aðarhætti strútsins. Fuglar eru
venjulega góðir foreldrar. Strút-
haninn tekur þátt í útunguninni
með maka sínum og liggur á
eggjunum á næturnar. Hreiðrið
er hola, grafin í sandinn, og
eggin geta orðið 30 eða fleiri.
Þegar ungarnir koma úr eggjun-
um, eru þeir styrkir og hnar-
er viðsjárverður.
Grein úr „The Atlantic Monthly“
eftir Jan Justa.
reistir, og líta út eins og ullar-
hnoðrar.
Eitt sinn var ég staddur í bú-
garði í Suður-Afríku og sá, þeg-
ar strútungum var hleypt út
snemma morguns. Allt í einu
tóku þeir á rás yfir garðinn,
hentust fram og aftur, með
þanda vængi, eins og þeir væru
að dansa einhvern æðisgenginn
dans. Oft endar þetta æði þeirra
með meiðslum eða bana. En
dansþráin er strútunum í blóð
borin — þeir þrá að þjóta út á
víðavang, gagnteknir af fögnuði
yfir fengnu frelsi. Allir fuglar
dansa meðan á „tilhugalífi"
þeirra stendur, en enginn fugl
stígur eins formfastan dans og
strúturinn, þegar svo stendur
á.
Ég varð vottur að því sama
daginn. Tveir fallegir fulgar
voru í rjóðri einu í kjarrinu.
Kvenfuglinn, grár og rykugur,
og miklu óglæsilegri en karl-
fuglinn, með hvítt og svart
fjaðraskrautið, gekk hringinn í