Úrval - 01.10.1952, Qupperneq 12

10
ÚRVAL
Hún reis á fætur og stóð kyrr,
hugsandi. I heila hennar hopp-
uðu rafeindirnar frumu af
frumu.
Þetta var blessuð stund. Innra
með sér átti hún ónotaðan forða
heilbrigði og orku, sem aldrei
fékk útrás. Hún fann þessa
orku streyma um sig og teygði
úr öllum limum eins og hún gat.
Það var eins og hún væri að
meta sjálfa sig innanfrá.
Hún heyrði símann hringja
inni í húsinu. Það var maðurinn
hermar sem var nú kominn til
bæjarins. Það var út af leikhús-
miðum. Leikhús, hugsaði hún,
hvað er það? Hlusta á skrifta-
mál annarra, sjá aðra leika,
þegar maður var sjálfur eins og
hlaðinn rafgeymir? Hún fyrir-
leit bæði manninn sinn og leik-
húsið. Símahringingin var boð-
un um að hann væri í bænum
en ekki hér. Hún var frjáls. Hún
gat sagt að hún hefði ekki
heyrt hringinguna, og hann
varð að trúa henni.
Boðun? Gat hún ekki verið
boðun urn eitthvað annað ? Hún
tók skyndilega stefnu á þann
hluta garðsins þar sem Edvard
var að vinna. Um skýra ákvörð-
un var ekki að ræða, það var
bara eins og orkuforðinn hefði
skyndilega fengið útrás. Hún
sá hann standa álútan yfir
skóflunni. Hann þrýsti henni
niður í jörðina, og henni fannst
hann særa moldina. Skóflan var
með breiðum spaða. Hún sá
aftur líkama hans, hann var lít-
ið klæddur, bara í þunnum, blá-
um buxum. Skyrtunni hafði
hann kastað upp á grein á epla-
tré. Hún blakti í golunni. Vöðv-
arnir sprikluðu undir brúnu
hörundinu.
Nú var það hún sem virti fyr-
ir sér baksvip hans. Hvað var
að gerast? Af hverju hafði hún
ekki getað talið mann sinn á að
ráða hann ekki ? Hún hafði ekki
fundið rétt orð.
Eða kannski hafði hún innst
inni viljað kalla yfir sig ógæf-
una?
Júlísólin var í hádegisstað,
sumrið var í algleymingi. í garð-
inum var angan og grózka. Líf-
ið var í algleymingi. Þetta and-
artak var utan rúms og tíma.
Ef maðurinn hennar kæmi heim
núna og hún segði honum að
undrið mikla hefði gerzt, mundi
hann ekki skilja hana. Ef hún
reyndi að skýra það frekar,
mundi hann hlæja á þann elsku-
lega og skilningsfulla hátt sem
honum var lagið. Einmitt þann
eiginleika í fari hans hafði
henni alltaf þótt svo vænt um,
en hún fann að nú hafði hún
megna óbeit á honum.
Hann hafði ráðið til sín þenn-
an mann af einskærum mann-
kærleika.
Eða var það kannski til að fá
ódýrt vinnuafl, og til að sýna
að hann væri ekki hræddur við
hvað aðrir segðu? Lítilmótleg-
ar hvatir. Og hann hafði ekki
hugsað um hana, hann hafði
ekki getað skilið að neitt þessu