Úrval - 01.10.1952, Síða 36

34
ÚRVAL,
aldri fjölgar. Fleiri böm en
áður eiga foreldra sína á lífi
langt fram á fullorðinsár.
Hinn mikli bamafjöldi áður
fyrr hafði í för með sér að áhugi
foreldranna á börnunum dreifð-
ist. Þar við bætist hinn óheil-
brigði vöxtur stórborganna, þar
sem húsnæðisvandræðin valda
því að tvær eða þrjár kynslóðir
verða tíðum að búa saman í
einni íbúð.
Allt stuðlar þetta að sjálf-
sögðu að því að árekstrar við
tengdaforeldra verða tilfinnan-
legri og tíðari en áður. En á-
stæða er til að spyrja hvort ekki
sé önnur mikilvæg orsök hér að
baki.
Konumar hafa smátt og
smátt öðlast jafnrétti við karl-
menn á æ fleiri sviðum. En þó
vantar enn mikið á fullt jafn-
rétti. Annarsvegar á eldri kyn-
slóðin erfitt með að sætta sig
við þessa þróun og gagnrýnir
ungu konurnar fyrir að annast
ekki heimili sín eins vel og áð-
ur tíðkaðist. Á hinn bóginn
hafa tengdamæðumar ekki
fundið sér nægileg verkefni
utan heimilisins. Þær standa
allt í einu með gapandi tóm fyr-
ir framan sig í fullu starfsf jöri.
I tuttugu ár hafa hugsanir
þeirra snúizt um börnin og
heimilið og það er ekki auð-
velt að sleppa takinu. Og þá
verða árekstramir. Að sjálf-
sögðu ekki alltaf. Meira þarf að
koma til.
Þegar hjónabandið byggist á
hlýjum og varanlegum tilfinn-
ingum og hjónin fá að eldast
saman við hagstæð ytri skilyrði
tekst jafnan sársaukalaust að
slíta tengslin við börnin. Slíkir
foreldrar hafa nægilega gleði af
því sem þau eru hvort öðru og
þau geta í sameiningu og án
beiskju fylgzt með bömum sín-
um áfram á lífsleið þeirra. En
því miður virðast svona hjóna-
bönd nú orðin næsta fá, eink-
um í þéttbýlinu þar sem freist-
ingarnar eru margar og hætt-
urnar á árekstrum margfalt
meiri en áður. Alltof algengt er
að hjónin haldi saman vegna
bamanna eða af rótgróinni
skyldutilfinningu. Þegar hið
sameiginlega áhugamál, barnið,
er á brott, er ekki eftir annað
en auðn og ömurleiki. Maðurinn
bjargast venjulega betur af.
Hann hefur starf sitt, félaga
sína eða tómstundaiðju. En kon-
an hefur ekki haft tíma til að
sinna slíku. Það var talið sjálf-
sagt að hennar hlutverk væri
að vera heima og gæta bús og
bama. Það er ekki auðvelt að
breyta lífsvenjum á miðjum
aldri, að finna sér ný áhugamál
þegar starf og hugsun hefur
snúizt um eitt og hið sama í
tuttugu ár. Þá er það sem bönd-
in bresta. Það er ekki hægt að
una lífinu við það að annast
einn karlmann, sem manni þyk-
ir kannski ekkert vænt um. Og
erfitt er fyrir konu sem aðeins
er vön heimilisstörfum að fá
atvinnu utan heimilis. Þá er