Úrval - 01.10.1952, Qupperneq 44

42
TJRVAL,
klukkan 11 f. h. í forsætisráðu-
neytinu í Berlín þar sem For-
inginn ætlaði að veita honum
móttöku.
„Frændi minn las bréfið“,
sagði Schmidt „og horfði undar-
lega á mig. Klukkustundu síðar
vissu allir þorpsbúar um þann
heiður sem mér hafði hlotnast.
Frændi minn var ekki hand-
tekinn“.
Hinn 24. ágúst fór Schmidt
til Berlínar og eyddi nokkrum
dögum í að skoða borgina og
skrifa heim bréf um móttökurn-
ar hjá Foringjanum. Honum
fannst viðeigandi að útvega sér
doktorsskjal (diploma). Hann
keypti sér stórt spjald skreytt
lárviðarsveigum utan um orðið
HEIÐURSSK JAL. Schmidt
skrifaði nafn sitt og hinn nýja
titil á skjalið, bætti við áhrifa-
miklum stimpli með hakakrossi
og emi og krotaði nokkrar und-
irskriftir.
Rampersdorfbúar voru í upp-
námi. Helztu nazistar þorpsins
vildu fá að taka í höndina sem
Foringinn hafði snert. Hrepps-
nefndin hélt mikla veizlu til
heiðurs Schmidt þar sem hann
var beðinn að lýsa móttökun-
unum.
„Hvað sögðuð þér í veizl-
imni?“ spurði ég.
Schmidt hristi höfuðið. „Ég
sagði: „Hurðin opnaðist og ég
stóð augliti til auglitis við okk-
ar ástsæla Foringja". Ég lýsti
hvemig Hitler hefði komið á
móti mér, brosað alúðlega, eins
og faðir; hvemig hann hefði
hlustað á mig með hendurnar
krosslagðar á brjóstinu, eins og
ég hafði séð á mörgum ljós-
myndum, og síðan sæmt mig
titlinum heiðursverkfræðingur.
Þegar ég var spurður hvernig
Hitler hefði litið út aughti til
auglitis varð ég sem leiðslu-
bundinn og sagði: „Ég hugsa
að hann líti út eins og þið
ímyndið ykkur hann.“
Nokkrar konur fóm að gráta
og karlmennirnir snýttu sér.
Fólkið horfði á mig með svo
sauðarlegri aðdáun, að ég gat
ekki stillt mig um að bæta við
að Foringinn hefði sagt við
mig: „Kæri Schmidt, ef þér
skylduð einhvemtíma þurfa á
hjálp að halda þá setjið yður
í sambandi við mig“. Ég gaf
einnig í skyn að Hitler hefði
gefið mér upp leynisímanúmer
sitt.“
Schmidt hristi höfuðið aftur.
„Þetta hljómar bjánalega, en
fólkið gleypti við hverju orði.“
Tveim dögum seinna mætti
Schmidt skólabróður sínum,
Peter, sem spurði hann hvernig
hann hefði ávarpað Foringjann.
Schmidt yppti öxlum. „Ég sagði
„Heil, Herr Reichskanzler““
„Það er skrítið", sagði Peter.
„Pabbi fór einu sinni í opinbera
veizlu og öllum gestunum var
sagt að segja Heil, Mein Fúhr-
er“.
Schmidt fór heim titrandi og
magnlaus í hnjánum. Nú voru
góð ráð dýr. Eitt gat hjálpað: