Úrval - 01.10.1952, Síða 45

SCHMIDT FADLBYSSUMAÐUR í DÝRÐINNI
43
einkennisbúningur, því íburð-
armeiri og óhóflegri því betra.
í Vín kej'pti hann sér tvo axla-
borða sem svöruðu til majórs-
tignar í þýzka hernum. í búð-
inni sá hann Fourragére (heið-
ursmerki herdeildar) úr silfri,
sem hann fékk ágirnd á. Búð-
armaðurinn spurði hvort hann
hefði leyfi til að kaupa það.
Schmidt kvaðst ætla að nota
merkið „á sýningu". Hann
keypti það og silfurbryddaðan
handleggsborða með haka-
krossi, sem aðeins háttsettir
flokksforingjar notuðu. í ann-
arri búð keypti hann húfu með
silfurborðum.
Þegar hann kom heim saum-
aði hann fourrargére vinstra
(öfugu) megin á barminn á
smókingjakkanum sínum o g
setti annan axlarborðann á
vinstri öxlina. ,,Ég vildi eign-
ast einkennisbúning öðruvísi en
allir aðrir einkennisbúningar í
Þýzkalandi. Þá yrði ekki hægt
að saka mig um að ég stældi
liðsforingjabúning.“
Schmidt spókaði sig í þorp-
inu 1 einn dag í einkennisbún-
ingnum til að sýna sig og fór
síðan til Vínar. Á járnbrautar-
stöðinni stóð hermaður með
handlegginn utan um kærustuna
sína. Hann sleppti takinu og
heilsaði Schmidt að hermanna-
sið. Þrír ofurstar og fleiri liðs-
foringjar af lægri gráðu heils-
uðu honum þegar þeir mættu
honum á götu. Honum fór að
líka lífið.
Margir af vinum Schmidts
lentu í vandræðum og komu til
hans til að leita hjálpar.
Schmidt gerði það sem hann
gat. Hann útbjó sér skilríki sem
á stóð að Foringinn hefði sæmt
„Ingenieur Honoris Causa E.
Schmidt“ heiðursmerki úr
silfri. Flokksfélögum og stofn-
unum var skipað í nafni For-
ingjans að veita Schmidt „alla
nauðsynlega hjálp og aðstoð.“
Þessi skilríki brugðust honum
aldrei. Þegar hann frétti að
Huber, náinn vinur móður hans,
hefði verið sendur til Dachau
fangabúðanna gekk hann djarf-
Iega inn í skrifstofu nazista-
foringjans í tíunda hverfi Vín-
ar og kastaði skilríkjum sín-
um á borðið fyrir framan hann.
„Ég setti upp yfirlætislegan
hörkusvip,“ sagði Schmidt, „og
heimtaði að fá að vita hvers-
vegna Huber hefði verið sendur
til Daehau. Hverfisstjórinn
svaraði auðmjúklega að Huber
hefði verið tekin fastur fyrir
„óþjóðlega“ hegðun. „Mér er
kunnugt um að ákærandi Hub-
ers var persónulegur f jandmað-
ur hans, sem vildi komast yfir
verzlun hans,“ sagði ég.
„Það er ekki nema vika síðan
Foringinn sagði mér að hann
væri ekki samþykkur slíkum að-
gerðum. Ég býst við að hitta
Foringjann í Berlín á fimmtu-
dag eða föstudag, og ef málinu
hefur ekki verið kippt í lag þá,
neyðist ég til að kæra yður fyrir
honum“.