Úrval - 01.10.1952, Síða 46

44
ÚRVAL.
Hverfisstjórinn fölnaði. Hann
sagði sér þætti þetta leiðinlegt,
en sér hefði verið ókunnugt um
hið sanna eðli málsins.
„Hverfisstjóri", sagði ég, „ég
vil að Huber komi á minn fund
innan tveggja sólarhringa". Og
svo skálmaði ég út. Nokkrum
dögum seinna fóru Huber og
konan hans yfir landamærin til
Ungverjalands. Alls hjálpaði ég
um 40 manns yfir landamærin“.
Hinn 23. nóvember 1938 var
Schmidt kvaddur í flugherinn.
Sem nýliði varð Schmidt fall-
byssuskytta að þola þá hörku-
legu meðferð sem allir nýliðar
sæta. Svo var það dag nokkurn
að Peter skólabróðir hans að-
varaði hann. „Pabbi heldur að
þessi verkfræðingstitill þinn og
allt það sé tóm blekking“, sagði
hann. „Hann segist ætla að
spyrjast fyrir um það í Berlín“.
Schmidt tókst einhvern veg-
inn að láta sem ekkert væri.
„Þakka þér fyrir aðvörunina“,
sagði hann háðslega. „Ef þetta
var erindi þitt hingað þá get-
urðu farið aftur til Rampers-
dorf, Heil Hitler", Svo sneri
hann sér á hæl og skálmaði út.
Hann svaf ekki nóttina eftir.
Eitthvað varð hann að gera til
að sannfæra fólkið heima í eitt
skipti fyrir öll. Daginn eftir
hófst jólaleyfi hans og áður en
hann fór heim lagði hann leið
sína í ritstjórnarskrifstofu Das
Kleine VolJcsblatt, sem var út-
breitt dagblað, og kvaðst geta
sagt góða frétt. 22. desember
1938 birti blaðið grein um hann:
Fourragére heiðursmerkinu
hefði Foringinn sæmt „aðeins
þrjá aðra Austurríkismenn“;
nýi dieselsporvagn Schmidts
væri „tvisvar eða þrisvar sinn-
um hraðskreiðari en eldri gerð-
ir“. Greinin vakti geysiathygli
í Rampersdorf. Jafnvel faðir
Peters efaðist nú ekki lengur.
Að loknu jólaleyfinu var
Schmidt kallaður inn í skrif-
stofu herdeildarinnar. Þar voru
fyrir herdeildarforinginn og 12
aðrir liðsforingjar. Höfuðsmað-
urinn lagði höndina á öxl
Schmidts. „Kæri Schmidt“,
sagði hann. „Af hverju sögðuð
þér okkur ekki þetta?“
„Ég kæri mig ekki um nein
forréttindi. Ég vil gera skyldu
mína eins og aðrir hermenn".
Höfuðsmaðurinn neri hönd-
unum af ánægju. „Enn ein sönn-
un, herrar mínir, um framsýni
Foringjans, sem valdi þennan
fallbyssumann úr hópi milj-
óna“.
„Heil Hitlerl“ hrópaði
Schmidt. Allir skelltu saman
hælum og heilsuðu.
„Schmidt, hver hafa skyldu-
störf yðar verið?“ spurði höf-
uðsmaðurinn.
„Að moka snjó,“ sagði
Schmidt.
Sem snöggvast varð vand-
ræðaleg þögn, svo ræskti höf-
uðsmaðurinn sig. „Því skal nú
lokið, þér eruð laus við öll hem-
aðarleg skyldustörf, Schmidt.
Þér fáið sérstakt herbergi fyrir