Úrval - 01.02.1956, Blaðsíða 29

,,Hún óskaði þess, að hún gæti hlegið og
gletzt við hann ... en hún var hundin
og ófrjáls, hún réði ekki' við það . .
Kemur Iieini og er góður.
Smásaga
eftir Lars Ahlin.
EGAR Sören Hellgren kom
heim dálítið ör af víni, fór
hann aðeins úr skóhlífunum í
anddyrinu. Hann ýtti hattinum
aftur á hnakka, hneppti frá sér
frakkann og gekk inn og reyndi
að láta líta svo út sem hann
væri glaður og áhyggjulaus.
,,Hér kem ég. Var búizt við
mér?“ sagði hann og var dá-
lítið háðskur.
Hann rétti fram pappírspoka
til konu sinnar.
Hún var að þurrka af. Hún
hafði fyrir stuttri stundu tekið
ýmislegt dót af kommóðunni og
sett það á borðið. Fyrir aðeins
einni mínútu hafði hún þrifið
afþurrkunartuskuna, og nú lét
hún sem hún hefði verið lengi
að. En hún var nýfarin úr glugg-
anum. Klukkutímum saman
hafði hún staðið þar og beðið
hans.
,,Þú áttir bara að fara þang-
að og koma aftur,“ sagði hún.
,,Ég fór þangað og kom aft-
ur,“ sagði hann glottandi.
,,Þú áttir að vera kominn aft-
nr í síðasta lagi klukkan eitt,“
sagði hún.
,,Og nú er hún sex,“ sagði
hann.
„Af hverju stendurðu ekki við
orð þín?“
„Ætlarðu ekki að líta í pok-
ann?“
„Þú getur látið hann þarna,“
sagði hún. „Þú sérð að ég er
að þurrka af.“
„Ég kann ekki við þennan
tón,“ sagði hann.
„Af hverju ferðu ekki úr?“
sagði hún.
„Af hverju gáirðu ekki í pok-
ann “
„Farðu úr,“ sagði hún og leit
ofan í pokann.
I pokanum voru nokkur epli,
tvær appelsínur og lítill vín-
þrúguklasi.
„Góðan mann hefurðu fengið,
hvað sem hver segir,“ sagði
hann og tók undir hökuna á
henni.
Hún hörfaði aftur á bak.
„Svona mátulega, finnst mér.
Farðu nú úr, Sören!“
Hann lét sem hann heyrði
ekki, en gekk blístrandi kring-
um borðið.
„Nokkur bréf?“