Úrval - 01.02.1956, Qupperneq 34

32
ÚRVAL
ar kartöflurnar í skálinni. Hún
varð að kafa æ lengra eftir
þeim.
Hann horfði lengi á hana.
Örvæntingin læsti sig æ fastar
um hann. Hann gat ekki afborið
hana án þess að sleppa sér.
„Maður kemur heim og er
góður!“ æpti hann aftur. „En
þó að maður komi heim og sé
góður, þá mætir maður ekki
öðru en nöldri og ólund. Ég
þurfti ekki annað en sjá í þér
augnhvítuna þegar ég kom inn
úr dyrunum til þess að vita hve
heimskur ég var að koma heim
til svona konu.“
Hún þagði og hélt áfram að
flysja. Henni var nú ljóst, að
hann mundi fara niður í bæ
aftur. Hann mundi halda áfram
að drekka og eyða peningum og
spilla heilsu sinni og samvizku.
Hann mundi fara með þessum
Richard heim. Þeir myndu
drekka frá sér allt vit og síðan
ná sér í kvenfólk.
Ó! Það gaus upp í henni. Af
hverju var hún ekki öðruvísi?
Af hverju gat hún ekki látið
undan honum til þess að gera
honum til geðs?
„Maður kemur heim og er
góður!“ æpti hann enn. „En hér
er ekki hægt að vera. Adjö!“
Hann hallaði sér inn um dyrn-
ar yfir girðinguna sem orð hans
höfðu reist. Hann fann að vesal-
dómur hans og ótuktarskapur
var nú alger, en hann gat ekki
stillt sig um að gretta sig fyrir-
litlega framan í hana.
„Adjö, nöldurkerling!“hreytti
hann úr sér.
Hann sneri sér á hæli og byrj-
aði að blístra. Hann gekk nokkra
hringi kringum borðið. Svo bjóst
hann til þess að steppa. Það var
kveðjan:
Trararapp rapp rapp! Trara-
rapp rapp rapp!
Hún var hætt að flysja. Hún
starði niður í skálina á mógrátt
flusið sem hringaði sig í mjóum
ræmum. Henni flaug allt í einu
í hug að þetta væri heili, manns-
heili, eða ef til vill heili guðs,
eða kannski heili tilverunnar,
sem lá þarna í skálinni í kjöltu
hennar.
Örvænting hennar lokaði sér
og varð á einhvern hátt algjör.
Hún náði til alls veruleikans.
Ekkert gat forðað sér úr skugga
hennar. Allt það sem mestu máli
skipti var í járngreipum örvænt-
ingarinnar.
Kvölin, sem greip hana, var
næstum deyfandi. Hún hjúpaði
hana svörtu skýi. Hún hefði tor-
tímzt, ef þetta hefði haldið á-
fram, hugsaði hún síðar. Hún
hefði ekki getað lifað í þessu
skelfilega skýi. Langt, langt í
burtu heyrði hún fótaskelli Sör-
ens. Þeir f jarlægðust æ meir unz
þeir höfðu náð yztu brún þagn-
arinnar.
Þá spratt hún allt í einu upp
og hljóp inn í stofuna og fleygði
sér í fang honum.
„Sören! Ég er svo óskaplega
hrædd!“ hrópaði hún. „Þú verð-
ur að hjálpa mér!“