Úrval - 01.02.1956, Blaðsíða 45

HJÁLP 1 NAUÐUM
ingin í röddinni leyndi sér ekki.
Eftir tvo daga vorum við ekki
lengur í vafa og skömmu seinna
kom fyrsta eggið. Betty var í
sjöunda himni. Eggjunmn f jölg-
aði unz þau vom orðin f jögur, og
til þess að vel færi um Jinty
þegar hún lægi á, tókum við
beltið af henni. Hreiðurbrúnin
studdi við sjúka vænginn. Jin
tók sér stöðu nokkra metra frá
hreiðrinu og næstu fjórar vikur
hélt hann vörð dag og nótt,
skrapp aðeins frá skamma
stund að bíta. Og þegar Jinty
yfirgaf hreiðrið til þess að koma
á jötuna hjá Betty einu sinni á
dag, stóð Jin við hreiðrið á
á meðan.
Tuttugu og átta dögum eftir
að Jinty lagðist á hafði fjölgað
um fjóra í fjölskyldunni, og
Betty hefði ekki getað unnað
þessum dúnhærðu, dökkeygu
öngum meira þó að hún hefði
alið þá sjálf.
í júlímánuði, meðan gæsa.
hjónin voru í sárum héldu þau
sig mikið í felum og jafnvel
Jinty varð stygg. En gæsar-
ungarnir höfðu mest yndi af
því að snuðra kringum vagninn
okkar og jafnvel inni í honum,
og um miðjan ágúst voru þeir
orðnir stærðar fuglar. Þeir
böðuðu mikið vængjunum og
görguðu og einn góðan veðurdag
hófu þeir sig til flugs í fyrsta
skipti.
Og nú nálgaðist sá tími þeg-
ar við höfðum ætlað að fara
heím. Sumarfuglunum var tekið
TRYGGÐ 1 ÁSTUM 43
að fækka og haustkyrrð færðist
yfir víkina okkar. Ég var allt
annað en glaður við tilhugsun-
ina um að fara. Vængur Jinty
drúpti enn og þegar hún breiddi
úr honum til að snyrta f jaðrirn-
ar vantaði mikið á að hún gæti
teygt hann í fulla lengd. Sárið
var skinngað og gróið, en sin-
arnar höfðu á einum stað herpzt
í hnút. Betty reyndi að mýkja
hnútinn með því að nudda hann
á hverjum degi.
Heimför okkar hafði verið á-
kveðin í lok ágúst, en tíu dagar
voru af september áður en nokk-
uð var minnzt á brottför. Þá
spurði ég Betty hvort hún vissi
hvað tímanum liði. „Já,“ sagði
Betty, ,,en við getum ekki yfir-
gefið Jin og Jinty og ungana.
Þú sagðir að þau myndu taka
sig upp í október, en það er ekki
víst að Jinty geti flogið. Og
hvað verður um hana ef við
erum farin?“ Ég vissi ofurvel
hvað hún mundi gera. „Hún
leggur af stað gangandi og
syndandi suður á bóginn eins og
hún fór norður í vor, en það
verður minna um æti að vetrar-
lagi. Lifi hún samt af til vors,
mun hún leggja af stað norður
aftur og þá verður ekki að sök-
um að spyrja. Það fer tæpast
nema á einn veg.“
Eftir nokkrar bollaleggingar
ákváðum við að bíða og sjá
hverju fram yndi. Og tíminn
leið óðfluga, unz kominn var
október. Það var eins og Jinty
vissi hvað í vændum var, því að