Úrval - 01.02.1956, Blaðsíða 78

76
ÚRVAL
í kynfrumurnar. Um arfgenga
sjúkdóma, sem svo eru nefndir,
svo sem sýfilis, gegnir sama
máli og ofdrykkju.
P. B.: Eins og þér hafið bent
á, er meginmunurinn á lífi
mannanna og dýranna sá, að
t. d. maurar, sem hafa verið
einangraðir og ekki alizt upp í
maurasamfélagi, gera sér í
fylling tímans mauraþúfu ná-
kvæmlega eins og aðrir maurar
þó að þeir hafi aldrei lært það;
en ef mannsbarn væri alið upp
í einangrun, mundi því ekki
koma að neinu gagni reynsla
og menning liðinna kynslóða,
það stæði uppi eins og frum-
maðurinn, yrði að byria frá
grunni.
Er þetta ekki of djúpt tekið
í árinni, of fræðileg fullyrðing?
Skortir okkur ekki einhverja
sannfærandi tilraun áður en við
getum fullyrt afdráttarlaust, að
ekkert, enginn minnsti vottur
neins, sem maðurinn hefur á-
unnið sér, geti orðið honum eðl-
islægt? Þesskonar sannfærandi
tilraun verður raunar aldrei
hægt að gera, því að enda þótt
við getum einangrað maura,
hefur aldrei verið gerð tilraun
til að einangra mannsbarn. Eru
félagsfræðingar og líffræðingar
sammála um þetta atriði?
J. R.: Það er án efa rétt,
að slík tilraun hefur aldrei ver-
ið gerð, og verður af augljósri
ástæðu aldrei gerð. En það vill
svo til, að nokkur óvenjuleg at-
vik hafa gerzt til þess að
varpa nokkru ljósi á þetta at-
riði. Eitt þeirra er sagan um
litlu ,,úlfa-stúlkurnar“, sem þér
munuð án efa hafa heyrt. Prest-
ur á Indlandi fann úti í skógi
tvær litlar telpur, sem virtust
hafa orðið viðskila við foreldra
sína sem ungbörn og alizt upp
hjá úlfum. Þegar telpurnar
fundust, var önnur á að gizka
sjö ára, og hin miklu yngri. Báð-
ar höguðu sér eins og dýr. Þær
kunnu að sjálfsögðu ekki að
tala. Á nóttunni ýlfruðu þær
og þær skriðu á fjórum fótum
og löptu í stað þess að drekka
eins og menn.
Sú yngri lifði aðeins skamma
stund eftir að hún fannst. En sú
eldri, sem dó um það bil sautján
ára, naut í tíu ár venjulegs upp-
eldis og fræðslu. Hún lærði að
ganga að mestu leyti upprétt,
en orðaforði hennar varð aldrei
meiri en 48 orð. Henni tókst
aldrei að verða fyllilega „mann-
leg“ í háttum, ,,úlfseinkennin“
loddu við hana.
Auðvitað verður okkur fyrst
fyrir að hugsa, hvort þetta barn
hafi ekki verið fæddur fáráð-
lingur. Þeirri spurningu verður
aldrei svarað. En skynsamlegt
virðist vera, að gera ráð fyrir,
að bernskan og æskan séu það
sem kalla mætti mótunarskeið
í ævi mannsins, og að eftir að
því skeiði er lokið, sé vonlaust
að ætla sér að „kenna honum
átið“ — láta hann tileinka sér
menningu.
Sagan af ,,úlfatelpunum“